Rijbewijs voor scootmobielen?
Vanaf 1995 maak ik gebruik van een normale Booster Trophy scootmobiel. Ik kan er uitstekend mee overweg. Zowel in stadsverkeer, fietspaden door de natuur als in winkels. In 20 jaar heb ik nog nooit schade veroorzaakt. Vroeger gaf ik op verzoek van de gemeente zelfs pro deo ‘rijles’ aan ouderen en gehandicapten.
Jarenlang heb ik er op aangedrongen dat bij een scootmobiel of een elektrische rolstoel een rijvaardigheidstraining wordt gegeven, met na goede afloop een diploma.
Bij de aflevering loopt de leverancier meestal alleen een stukje mee naast de scoot en legt de bediening uit. Meer niet. Er is geen budget voor training in kleine ruimten of in druk verkeer. Daardoor is er geen zicht op mensen die er slecht mee om kunnen gaan, of waar de Scoot ongebruikt in een schuur terechtkomt. Voor die groep moet een andere vervoersoplossing gezocht worden.
Zwabberend over de weg
Onlangs was ik in Leeuwarden voor m’n werk. In mijn Mercedes busje kan mijn Scoot mee. Op de drukke fietspaden naar het centrum slingerde een oudere heer gevaarlijk van links naar rechts. Soms stopte hij abrupt. Achter hem ontstond een file van fietsers, die niet in durfden te halen. Een gevaar op de weg, voor hemzelf en voor anderen.
Over brokkenmakende scootmobielers gaan veel indianenverhalen: Ze zouden winkelpuien rammen, en complete interieurs verwoesten. Als je kijkt naar het aantal scootmobielen en schadegevallen, valt het procentueel wel mee.
Natuurlijk wordt er wel degelijk schade veroorzaakt! Meestal door slecht inschatten van afstanden en geen controle over de snelheidshendel. De bediening van een Scoot is uiterst gevoelig. Je moet er mee om leren gaan.
Verboden toegang Fries museum voor scootmobiel
Na de ‘zaken’ ging ik naar het Fries museum.
‘U mag er niet in met uw scootmobiel mijnheer’ zei een jonge medewerkster, die zich gedroeg alsof zij het nog ver ging schoppen.
‘U mag wèl in een van onze rolstoelen door het museum’ zei ze en duwde een aftands bakbeest naar me toe.
‘Mevrouw’ antwoordde ik vriendelijk ‘ik maak niets kapot. Ik ben zelfs scootmobiel rij-instructeur!’ Onverstoorbaar ging zij door. ‘Kijk eens, met deze rolstoel kunt u ook zelf rijden’ zei ze op een toon alsof ik een dementerende rolstoel beginneling was.
‘Mevrouw, ik snap best dat u een strikt beleid moet voeren van uw chef, maar ik maak echt niets kapot!’
‘Strikt beleid’ vond ze kennelijk wel professioneel klinken, dus herhaalde ze het.
‘Ja mijnheer, een strikt beleid. Geen uitzonderingen.’
Omdat ik graag het museum wilde zien, verzoende ik me tandenknarsend met geduwd worden in een rolstoel die al jaren geen onderhoud had gehad.
Het museum was inderdaad prachtig. De paden op de drie verdiepingen waren zo groot (en het aantal bezoekers zo klein) dat ik er op topsnelheid doorheen had kunnen rijden.
De leenrolstoel reed zo zwaar dat eega me moest duwen. ‘Wil je hier even stoppen? Nu naar links please’ enzovoort. 30 Jaar terug in de tijd. Frustrerend als je zelfstandigheid gewend bent.
Gelukkig is het Fries Museum met een dergelijk beleid een van de uitzonderingen.
Een scootmobiel rijbewijs zou ook aantonen dat je geen ‘brokkenmaker’ bent!
