Rijbewijswijsheid
Mag ik u wat vragen? Heeft u een rijbewijs? En bent u er aan gehecht?
Dat vraag ik natuurlijk niet zomaar. Mijn rijbewijs moet opnieuw worden aangevraagd; als ik wil blijven rijden tenminste. Die vraag houdt me nogal bezig en ik ben er best benieuwd naar hoe dat voor anderen is.
Wil ik blijven rijden? Zeg ik ‘ja’, dan ga ik het hele keuringstraject in en krijg ik – vast wel – mijn rijbewijs terug, met wat aanvullende voorwaarden. ’t Kost misschien een paar centen, maar dan heb ik ook wat.
Zeg ik ‘nee’, dan ben ik mijn rijbewijs kwijt. Dat klinkt een beetje vervelend, maar in de praktijk valt het vast mee; ik rijd namelijk zelden. Niet alleen omdat het officieel niet mag na ‘de diagnose’ en zonder keuring (daar kwam ik laatst pas achter), maar vooral omdat ik er weinig behoefte aan heb. Autorijden terwijl mijn benen onvoorspelbaar reageren? Autorijden terwijl ik niet fit ben? Ik kijk wel uit!
Ik weet dat auto’s aangepast kunnen worden, waarmee het onvoorspelbare-benenprobleem getackeld wordt. Ik weet ook dat die aanpassingen geen oplossing zijn voor niet-fit achter het stuur.
Daar zit voor mij de essentie. Een rijbewijs betekent vooral ‘rij wijs’: niet achter het stuur als je je niet goed genoeg voelt. Voor je het weet heb je brokken, met of zonder spierziekte. Dat wil je niet op je geweten hebben – ik in elk geval niet.
Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat ik ‘zo maar’ afstand doe van mijn rijbewijs. Ze waarschuwen me: ik zou mijn vrijheid en mijn onafhankelijkheid kwijtraken. Maar is dat zo? Ik rijd al maanden niet. Desondanks kom ik eigenlijk overal waar ik wezen wil; vaak door samen reizen – een gezellige oplossing, nog milieuvriendelijk ook – of door gebruik te maken van het OV. Het valt tot nog toe dus reuze mee, dat inleveren van die vrijheid.
En dan is er nog deze quote van een lotgenoot: “Wat we ook doen, die rijvaardigheid verliezen we. Er komt een moment dat het echt niet meer verantwoord is; dat is de realiteit. Nu zijn we nog flexibel, nu gaat het wennen aan niet-meer-rijden-maar-andere-oplossingen-bedenken nog vrij makkelijk. Misschien is het juist goed om het rijbewijs nu al los te laten.”
Het is een waarheid waar ik niet omheen kan. Al zou ik willen blijven rijden, uiteindelijk moet ik het loslaten. Dan stop ik – denk ik – liever zeer vroegtijdig dan één seconde te laat. Rijvaardig? Rij aardig! Rijbewijs? Rij wijs!
Zoiets dus, maar zeker weten doe ik het toch nog niet helemaal…
