Nieuws

Geweldige zanger die heerlijke liedjes zong. Een van zijn liedjes heet “Dankbaar”.

In momenten dat ik diep moet gaan om iets voor elkaar te krijgen neurie ik de melodie en weet het sarcasme in de tekst. Want “dankbaar moet je zijn, nederig en klein”.

Helaas, ik ben niet dankbaar genoeg. Ik vind dat ik rechten heb. Recht op mijn leven voort te zetten als voor mijn handicap. Recht op een redelijk leven en recht om trots door het leven te gaan. Recht op goede hulpmiddelen waar ik op kan rekenen. Recht op een baan waar ik hard voor zal werken. Recht op vervoer, aangepast op mijn behoeften, hulp waar ik het nodig heb.

En “dank je wel” komt in mijn taalgebruik ook voor, beleefd zal ik blijven. Maar “nederig en klein” gaat me te ver.

Wanneer ik ergens ben en ik kan niet vooruit, verwacht ik zelfs dat men mij helpt. Ik vind dat ik daarvan opaan moet kunnen. “Dank je wel” hoort daar bij.

Het is niet zo dat ik alleen degene ben die hulp nodig heeft. Ook de buren met het aannemen van pakjes wanneer zij niet thuis zijn. Het bellen over kapotte lantarenpalen. Mijn vrijwilligerswerk. Ook ik ben hulp-plichtig.

Wat mij betreft: “nederig en klein” staat niet in mijn woordenboek.

Pedoedelidedoedelidedap
Pidoedoep

Column door Pia Hendriks