Rolstoelavontuur naar Versailles
…of, wat er allemaal mis kan gaan in één dag. Niet aan te raden voor gevoelige typen die op vakantie willen.
Deze keer zaten we in Parijs, mijn dochter en ik. En natuurlijk wilden wij van alles zien. Om even duidelijk te zijn: ik ben degene in de rolstoel, zij was toen 15 jaar (2006).
Wij waren in Parijs gekomen met de trein. Dan reis je verplicht eerste klas en dat is niet slecht.
In het hotel vroegen we hoe we met het openbaar vervoer naar Versailles konden. Dat was ‘tres difficiles’. Voor ons betekende dat dat het wel zou kunnen, maar het bleek inderdaad erg moeilijk te zijn…
Het begin van het uitstapje viel wel mee: we logeerden in ‘Novotel Paris Les Halles’. Vlak bij lijn 14 van de metro, de enige lijn die toen in Parijs rolstoel toegankelijk was. Dus: lift naar beneden, de metro pakken en naar het treinstation. Daar moesten we per trein verder naar Versailles. Het treinspoor was op een ander niveau. Dochter zocht en zocht en vond een kleine ingang op spoor-niveau. Trein gevonden en hulp bij het instappen gekregen. Uitstappen in Versailles ging prima. Toen naar het kasteel gewandeld, want helaas bleken de bussen niet rolstoel toegankelijk. Bij de poort van het kasteel zagen we een enorm terrein met giga dikke keien. Een rolstoelbus aangehouden, die bracht ons al hobbelend naar het kasteel.
Chateau Versailles is prachtig en ook goed aangepast.
Toen de terugweg… De rolstoelbus was inmiddels weg. Het personeel met golfkarretjes weigerde hulp. ‘Over een paar jaar is er een rolstoel-pad’. We bedachten dat we daar niet op gingen wachten. Dochter ging hulp vragen bij de boekhandel. Daar vond men het redelijk om de brandweer/ambulancewagen van het kasteel op te roepen.
Die kwamen maar weigerden hulp toen ze snapten wat de bedoeling was. Helaas, toen had ik het gehad. De tranen zaten hoog. Dat bleek voor de hulpverleners van de brandweer/ambulance een reden om toch te helpen. Behulpzaam brachten zij ons naar het verkeerde treinstation (Versailles heeft er namelijk twee).
De bussen waren nog altijd niet aangepast… Dochter duwde mij naar het goede station.
Terug in Parijs bleek de lift naar de metro die we moesten hebben kapot.
Onder begeleiding van de spoorwegpolitie gingen we, via een lift waar anderen niet mee mochten, (je komt nog eens ergens) naar de metro. Toen waren we in no-time bij het hotel.
Inderdaad ‘tres difficiles’.
Maar: dit was in 2006. Mogelijk heeft Versailles inmiddels rolstoelpaden.
Wij hebben in ieder geval een bijzondere herinnering…
