‘Rolstoeltoiletten’ onderzocht
Toegankelijkheid scoort gemiddeld een 3.7
Op 12 augustus publiceerde het Nederlands Instituut voor Rolstoeltoegankelijkheid (NIRT) haar onderzoek naar openbare rolstoeltoiletten.
Het rapport kreeg aandacht op radio, tv en in de dagbladen. Het werd gedeeld op de social media. Helaas is die aandacht na een dag weer over.
Toegankelijkheid is de laatste 30 jaar bedroevend traag verbeterd. Ondanks overtuigende argumenten, heeft de overheid dit nooit serieus aangepakt.
Vooral de manier van denken moet veranderen. In de afgelopen decennia zijn we met z’n allen bewust geworden dat emancipatie goed is en discriminatie fout. Geweldig!
Nu nog èchte participatie voor gehandicapten regelen, dus gelijkwaardig mee kunnen doen in de maatschappij. De overheid zegt dat te willen stimuleren. Wrang en tegenstrijdig is echter dat daar geen voorwaarden voor geregeld worden en het (door de afbraak van voorzieningen) eerder moeilijker wordt. Op ontoegankelijkheid staat geen sanctie. In sommige landen krijgen bijvoorbeeld restaurants zonder rolstoeltoilet niet eens een vergunning. Nederland loopt achter.
Rapport
De toegankelijkheid van toiletten scoorde nog slechter dan verwacht. Het rapportcijfer kwam uit op gemiddeld 3,7. Slechts een derde van de zogenaamd rolstoelgeschikte toiletten was geschikt. Vaak voorkomende tekortkomingen waren: ‘Te klein, in gebruik als opslagruimte voor spullen van de schoonmaker, onhandige plaatsing van de accessoires’ etc. Enkele ‘rolstoeltoiletten’ waren uitsluitend per trap bereikbaar. Inderdaad, per trap! Hoe triest kan het zijn.
‘Even naar toilet, ben zo terug’
Gemiddeld bezoeken mensen zo’n zes keer per dag een toilet. Thuis, op het werk, maar ook in een warenhuis, restaurant of openbaar toilet. Onderweg bij een tankstation of een NS-station. Overdag of ’s avonds in een uitgaansgelegenheid of buurthuis. Gewoonste zaak van de wereld, toch?
O ja? Niet voor een rolstoeler!
Zonder goede toegankelijkheid is het voor veel gehandicapten moeilijk om op pad te gaan. Zonder toilet zelfs een benauwde onderneming. In de ergste gevallen rest een wanhopige gehandicapte zelfs niets anders dan het noodgedwongen ‘in de broek te doen.’
Beschamend en frustrerend voor het slachtoffer. Fnuikend voor iemands eigenwaarde. Extra werk voor een eventuele verzorger.
Zou u, gezonde lezer, een hele middag of avond weggaan, als u vantevoren weet dat u nergens naar een toilet kunt? Nee hè? Toch moeten veel rolstoelers daar rekening mee houden.
Raadpleeg gebruikersorganisaties!
Vaak is er wel de goede wil om een rolstoeltoilet aan te leggen, maar is het resultaat teleurstellend omdat men onvoldoende kennis en geld heeft en geen gebruikersadvies vraagt. Jammer, want er is veel expertise beschikbaar. Via landelijke organisaties en via lokale gehandicaptenplatforms. Ook wordt er soms gesjoemeld; ‘Ach, die 20 cm minder dan het voorschrift maakt toch niets uit?’ Ja, dat maakt wèl wat uit.
En de grootte van de doelgroep wordt onderschat. Horeca Nederland heeft uitgerekend dat men veel omzet misloopt door ontoegankelijkheid.
Als de overheid echt iets wil doen aan participatie, zal zij werk moeten maken van toegankelijkheid.
Mevrouw Klijnsma…. Mijnheer van Rijn… zou u een hele dag op pad gaan, als u vantevoren wist dat u nergens naar een toilet kunt?
