Slechts 10% Helderse recreatieve locaties toegankelijk
De Nationale week van de Toegankelijkheid stond dit jaar in het teken van recreatieve locaties. Samen met vijf gehandicapten en gesteund door GroenLinks, heb ik de toegankelijkheid van ruim 30 locaties getest. Slechts 10% daarvan was goed.
De situaties waar we tegenaan rolden:
- Een filmhuis zonder lift en uitsluitend via 4 trappen bereikbaar was.
- Een grote bibliotheek waar je met een scootmobiel niet in mag. Je moet verplicht plaatsnemen in een ‘bouwmarkt-rolstoel’ waarmee je niet zelf kunt rijden. Een vrijwilliger moet je duwen.
Honderden boeken zijn naast een trap geplaatst. ‘Ja maar’ zei de leiding ‘de vrijwilligers willen u graag helpen hoor!’ Zucht… daar gaat het niet om. Het gaat om het ‘back to the fifties’ gevoel en (onbedoeld) kleineren. Het beleid omtrent Scootmobielen is ook vreemd. Men snapt niet dat er nauwelijks verschil is tussen een flinke Elro en een Scoot. - Een expositie in een kerk, die bereikbaar was via een prima hellingbaan, maar binnen bij hoge drempels niet eens een oprijplaatje had…
- Straten zo slecht dat zij valpartijen en rolstoelreparaties veroorzaken. Den Helder investeert al jaren in een prestigieus binnenstad project, ten koste van het onderhoud in de wijken. Veel fietspaden zijn een wasbord.
Natuurlijk waren er ook goede dingen:
- Twee strandopgangen zijn verbeterd. De nieuwe reddingsposten zijn voorzien van een uitstekend invalidentoilet. Maar helaas… die zijn alleen in het hoogseizoen geopend! De – nota bene nieuw gebouwde – standpaviljoens (die wèl het gehele jaar geopend zijn), hebben geen invalidentoilet. Gemiste kans!
- Het Reddingmuseum en het Natuurgebied ‘de Helderse Vallei’ zijn prima toegankelijk en bruikbaar. Er zijn meer goede voorbeelden, maar het algehele beeld is slecht.
Het hele onderzoeksrapport is hier te downloaden.
Doel van het onderzoek
Overal in het land worden wethouders al tientallen jaren gewezen op ontoegankelijke situaties en de uitsluiting die dat betekent. Het helpt niet! Ook hebben veel platforms de wethouders in een rolstoel gezet om zelf ontoegankelijkheid te ervaren. Ook dat helpt niet! Je haalt er even de pers mee, maar daarna is het ‘ze dronken een glas, ze deden een plas, en alles bleef zoals het was.’Mijn overtuiging is dat de enige manier is om het wettelijk te regelen. Het landelijke VN verdrag moet dwingender worden, en gemeenten moeten het verplicht toepassen. Nu is het allemaal veel te vrijblijvend en wordt het daardoor een project van tientallen jaren. Daarom dienden we samen met het rapport ook een wetsvoorstel voor toegankelijkheid in bij de Helderse gemeenteraad. Als dat aangenomen wordt, maken we een enorme rol voorwaarts.
Kenmerkend van het onderzoek is dat het samen met ervaringsdeskundigen is gehouden en ook mensen op straat naar hun mening is gevraagd. De werkwijze was ‘compact’ en daarom ook te gebruiken voor kleine gehandicaptenplatforms.
Lees meer over de aanpak van het onderzoek.
