Soap; mijn oude rolstoel kan mijn nieuwe handbike niet aan
Soms, echt soms, is je leven toch net een slechte soap. Een beetje teveel GTST. Ik heb een blog geschreven over het krijgen van een nieuwe handbike, omdat mijn oude eerder achteruit dan vooruit bewoog. Het is een hele toer geweest om een nieuwe te krijgen en ik ben dan ook zo blij met mijn nieuwe Quickie Attitude! Okay, ik kan er niet volledig elektrisch op rijden maar de “boost” stand is een uitkomst! Ik ga weer lekker snel.
Helaas te snel voor mijn oude rolstoeltje. Ik had mijn Quickie Argon (ja, gewoon de oude) al meer dan vijf jaar. Eigenlijk moet mijn stoel dan vervangen worden, volgens het oude contract dat ik had ondertekend. Ik kreeg ook wat meer moeite met het zitten in mijn stoel, zakte scheef en het rollen ging ook niet heel soepel meer. Dat lag niet alleen aan de stoel, maar ook aan mezelf, EDS is een enorm grillig iets en die EDS besloot dat mijn schouders niet zo lekker meer meededen.
Dit was voor mij een reden om vorig jaar al te vragen om een nieuwe stoel. Dus eerst naar het wijkteam… en dan een adviseur. Die adviseur bleef hangen op de zeven jaar die je tegenwoordig met je rolstoel moet doen. Omdat ik alweer klaar was met het gedoe en blij was dat er over mijn nieuwe handbike niet zoveel problemen meer waren, ging ik akkoord met aanpassingen op mijn oude stoel. Een nieuwe rugleuning… en wachten op een ander zitkussen. Ook na tien keer bellen bleek het kussen gewoon niet besteld, onderweg, of kwijt. Het kussen is uiteindelijk nooit aangekomen. De rugleuning is op de werkplaats gemonteerd en zat ook niet helemaal lekker. Maar ja, je krijgt toch zo een “ik moet niet zeuren” gevoel. En dus laat je het maar zo.
En toen ging het mis. Goed mis ook. Ik was met mijn nieuwe handbike en rolstoel onderweg naar een afspraak en was lekker op weg… toen vlakbij het ziekenhuis, tegenover een brandweerkazerne (hoe zoek je het uit) ik een bocht nam… en mezelf zo onderuit voelde schuiven en hard op mijn linker heup en schouder terecht kwam. Met mijn rolstoel en handbike bovenop me. In de stromende regen. Ik voelde meteen dat het niet goed zat met mijn schouder en heup.
Binnen enkele minuten was ik een soort van bijzonder tafereel geworden, want iedereen wilde even kijken wat er gebeurd was. Er was gelukkig een aardig meisje dat meteen snapte dat op je zij in de regen liggen niet fijn was, dus ik kreeg een jas over me heen en mijn tas als steun onder mijn hoofd. Ondertussen waren er al twee mensen van de brandweer ter plekke om te kijken of ze wat konden doen. En vier agenten met auto, twee op de fiets en een motoragent om me uit de brand te helpen. De ambulance kwam 20 minuten later (en dan lig je op nog geen minuut afstand…). De as van één van mijn wielen bleek gebroken te zijn en het wiel onder me weggegleden. Het frame was helemaal scheef getrokken. Voor mij heel duidelijk: mijn oude rolstoel kon mijn nieuwe handbike gewoon niet aan. Niet verrassend natuurlijk na vijf jaar intensief gebruik en een nogal heftige handbike eraan.
Ik ben uiteindelijk supergoed geholpen bij de SEH. Er was een geweldige ambulancier die ledematen weer in de kom te zetten, dus zijn we aan het puzzelen geslagen. Hij kon mij ook gelijk een infuus geven, ik had best veel pijn….en wat morfine was dus wel welkom. Na een röntgenfoto mocht ik naar huis, met mijn lieve Daan, die zodra hij hoorde wat er was gebeurd meteen naar me toe was gekomen. De rolstoel en handbike stonden in de brandweerkazerne en zijn de volgende dag door de brandweermensen zelf naar mijn huis teruggebracht. Hulde aan de brandweermensen!
Maar dan moet je een nieuwe stoel. Want de oude is total loss. Ik heb nu een leenstoel… een Quickie Breezy. Iedereen die ooit een leenstoel heeft gehad van de thuiszorg of een rolstoel ‘voor af en toe’, weet wat voor een bakbeesten dat zijn. Ik kan er zelf niks mee. Ik moet dus geduwd worden, mijn bekken en onderrug vinden het een drama in die stoel. Ook degene die mij duwen moet is niet blij. Oftewel…een soort soap. Ik heb lang en goed gesproken en nu gaat er hopelijk een goede stoel komen, die is aangepast op mij, mijn wensen EN die mijn handbike aankan. Dan hoop ik dat de soap weer afgelopen is en ik een artikel met wat lof kan posten over mijn hernieuwde vrijheid!
Wordt vervolgd dus.
