Nieuws

Ik neem Spanje als besluit en laat mijn schepen achter
Ik ga er stiekem tussen uit
Een vluchtweg naar een nieuw begin

Dit is een stukje uit het lied “holiday in Spain” gezongen door bløf. Al een langere tijd dacht ik erover na om mijn spullen in te pakken en in Spanje een nieuw leven op te bouwen.

Deze keuze was gebaseerd op een aantal factoren, namelijk;

1] Vooral op de eilanden is het altijd mooi weer. Door de warmte heb ik veel minder pijn waardoor ik veel productiever ben. Ook hoop ik dan ooit van de morfine af te komen.

2] De siësta. In Spanje is het gebruikelijk tussen de middag van 2 tot 4 te rusten. In Nederland hou ik mijn eigen siësta omdat ik anders niet genoeg energie heb om de avond te halen. Ik lig gemiddeld 14 tot 16 uur in bed. In Spanje lig ik minder omdat ik veel minder pijn heb.
Maar doordat iedereen een siësta houd val je niet buiten de boot. Hier in Nederland ben je gelijk anders en word je “ziek” verklaard en vaak is het lastig omdat de organisaties gewoon om 5 uur stoppen met werken.

3] De inwoners zijn erg behulpzaam en gastvrij. Ze helpen je nog voor je iets vraagt en nemen echt de tijd voor je. Werk staat nooit boven familie en andere mensen. Werk kan morgen ook nog maar een ander helpen moet nu. In het Spaans noemen ze dat mañana mañana. Dat betekend letterlijk “ morgen morgen” maar vrij vertaald staat er “ wat vandaag niet komt, komt morgen wel”.

4] Overal waar ik als toerist heen wil is toegankelijk. Ze hebben zelfs in de drukke badplaatsen rolstoelstranden. Dit zijn stranden met vlonders zodat je gewoon op een bedje op het strand kan liggen. Daar werken mensen die je gratis in en uit de zee halen en ook nog tijd hebben om je te douchen en terug naar je bedje te brengen.

Mede door mijn liefde van het Spaanse land ben ik Spaans gaan leren als keuze onderdeel in mijn studie. Buiten de taal leerde we ook de geschiedenis en cultuur van Spanje en Zuid-Amerika.

Als afsluiting moesten we naar een Spaanstalig land om onderzoek te doen in het Spaans. Je was vrij in het kiezen van je onderwerp. Vanzelfsprekend koos ik voor de rolstoeltoegankelijkheid en voorzieningen voor mensen met een beperking. Vol goede moed reisde ik naar Madrid.

Volgens internet waren 8 van de 10 metrostations rolstoeltoegankelijk en kon ik ook zonder problemen het hotel in. Al snel maakte ik kennis met de Spaanse rolstoeltoegankelijkheid. De norm is daar heel anders dan in Nederland.
De metro was inderdaad toegankelijk want je kon overstappen. Dat je dan eerst de lift naar buiten moest nemen, vervolgens een steile berg op klauteren, en dan de lift naar beneden te nemen deed er niet toe want het was toegankelijk.

Ook de ingang van het hotel was niet toegankelijk. Een opstap van een slordige 45 centimeter was het opstakel, gevolgd door een te kleine lift waarbij je de beensteunen van je rolstoel moest halen om erin te passen. Ook hier was het toegankelijk, want de medewerkers hielpen je met alle liefde.

Voor mijn onderzoek had ik een afspraak met de directeur van de ONCE-Fundacion. Deze organisatie zet zich in voor mensen met een beperking in Spanje. Mijn roze kleurige luchtbel werd bruut kapot geslagen door alles wat ik hoorde.

Als je volledig afgekeurd bent, wat ze niet snel doen in Spanje, krijg je rond de 260 euro per maand. Hiervan moet je alles doen, eten, drinken, huur betalen, ziektekosten betalen echt alles. Dat is natuurlijk onmogelijk. Ze gaan ervan uit dat je bij je familie blijft wonen en dat zij jou onderhouden. Veel Spaanse gehandicapten die dat niet kunnen wonen hierdoor noodgedwongen op straat.

Als je een rolstoel nodig hebt, of andere voorzieningen, is er geen WMO waar je bij aan kunt kloppen. Ook dit zal je zelf op moeten lossen. Ineens snapte ik waarom ik Spanjaarden in aftandse rolstoelen zag rijden. De rolstoelen bij de gemiddelde uitleen in Nederland is luxe vergeleken met de rolstoelen daar.

Ook was er, toen ik in Madrid was, vlak bij het hotel een demonstratie. Gehandicapte demonstreerde tegen de bezuinigingen in de gehandicapten zorg en de privatiseren van ziekenhuizen. Hierdoor zouden de voorzieningen alleen nog weggelegd zijn voor rijke mensen.

Mijn mooie beeld over het paradijs Spanje is toch wel veranderd. Wij kunnen in Nederland lekker klagen over alle bezuinigingen die ons als gehandicapte treft, maar dat is niets vergeleken met de mensen in Spanje. Ineens ben ik erg blij dat ik in Nederland woon en ze zorg en voorzieningen krijg die ik nodig heb. Ondanks de bezuinigingen is het in Nederland zo slecht nog niet!

Het liedje van bløf blijft voor mij van toepassing alleen pas ik hem een beetje aan. Want ja, ik hou van Spanje en ga er graag langer heen dan 10 dagen, maar nee volledig in Spanje wonen gaat hem niet worden. Ik ga er wel lekker overwinteren! (of ik trouw met een hele rijke spanjaard)

Ik neem Spanje als besluit en laat de winter achter
Ik ga er stiekem tussen uit
Een vluchtweg naar een mooi warm land