Stel
Het slot van mijn automatisch werkende voordeur was stuk. Dat lijkt niet echt spannend. Bij iedereen gaat er wel eens iets kapot, je baalt, het wordt gemaakt en je gaat verder. Maar het repareren van mijn deurslot was toch wel een dingetje. Ik werd eerst van het kastje naar de muur en via een bijzettafeltje nog eens terug naar het kastje gestuurd. Het bleek dat er vier (!) instanties bij mijn voordeur zijn betrokken. Vier instanties voor één voordeur. Ik vond het behoorlijk bizar.
Dingen die gebruikt worden, gaan stuk. Ze weigeren gewoon soms te functioneren. Je hebt er geen of nauwelijks invloed op. Om dat mee te maken, hoef je geen beperking te hebben. Iedereen baalt als iets het ineens niet meer doet. Maar voor mensen met een beperking is het lastig als dingen waarvan ze afhankelijk zijn het begeven.
Zelf ben ik nogal van het ‘stel’. Stel als iets kapot gaat. Wat dan? Kan het snel gemaakt worden? Ben ik mijn hulpmiddel lang kwijt vanwege reparatie elders? Hoe moet ik dan verder?
Waar ik echt mee zit, is de blijvende functionaliteit van mijn rolstoelen. Ik heb een handbewogen rolstoel voor binnen en voor als ik met de taxi wegga. En een elektrische rolstoel voor buiten. Die gebruik ik voor bezoeken dichtbij en om te toeren in de buurt. Met de elektrische rolstoel kan ik binnenshuis niet goed manoeuvreren. De achterwielen steken nogal uit en regelmatig raak ik een kast of een deur. Bovendien zit ik hoger in de elektrische rolstoel. Dat komt omdat de accu onder de zitting is gemonteerd. Aangezien mijn onder rijdbare keuken en wastafel op hoogte zijn geplaatst van mijn handbewogen rolstoel, zijn deze te laag voor mij als ik in de elektrische rolstoel zit. En zo zijn er meer handelingen die ik niet of zeer moeilijk kan uitvoeren vanuit mijn elektrische rolstoel. Dus, stel… Stel mijn handbewogen rolstoel gaat stuk en moet voor reparatie worden opgestuurd of er moet een geheel nieuwe rolstoel worden gemaakt. In het laatste geval duurt dat maanden voordat ik een nieuwe heb. Waar ben ik dan al die tijd? Liggend op bed? Hoe moet ik me binnenshuis redden? Dit soort gedachten maken me angstig en dan voel ik me pas echt gehandicapt.
Als mijn combimagnetron het begeeft, kan ik dezelfde dag op het internet een nieuwe bestellen. Die wordt de volgende dag al bezorgd. Maar zo werkt het bij op maat gemaakte hulpmiddelen jammer genoeg niet. En dat maakt me kwetsbaar.
Terug naar het woord ‘stel’. Toen ik een aantal jaren geleden behoorlijk wat rugoperaties heb ondergaan om te proberen de beknellingen in mijn ruggenmergkanaal op te heffen, was ik erg bang dat deze beknellingen verder zouden gaan tot in mijn nek, zodat mijn armen en handen ook verlamd zouden raken. Ik besprak dat destijds met mijn fysiotherapeut. Hij zei: ‘Misschien kan je je armen je leven lang gewoon gebruiken. Dus dan ben je al die tijd bang geweest voor niks. En stel dat de beknellingen wel doorgaan tot in je nek, dan heb je tegen die tijd nog genoeg tijd om na te denken hoe je daar mee om zult gaan. Geen angst voor de angst creëren.’
Mijn fysiotherapeut had gelijk. Aan ‘stel’ kan ook een goede kant zitten. Het hoeft namelijk niet te gebeuren.
Na enkele kastjes, muren en bijzettafels opent en sluit mijn voordeur weer zoals moet. Nu maar hopen dat mijn beide rolstoelen het nog een tijdje volhouden. En zo niet, dan zie ik dan wel weer.
