Nieuws

Niet dat het zo reëel is dat ik zelf op het strand kan komen. Nee, het is alleen maar aan het strand zijn.

Omdat ik niet verder dan de rand van het strand kom. Mijn rolstoel houdt mij tegen.

Waarom? Wat zorgt er voor dat ik genoeg heb aan het aanschouwen van het strand tafereel.

Een zuchtje wind symboliseert het leven. Die gedachte is waar ik altijd wel even aan denk als ik aan het strand ben.

Ik adem diep in en adem daarna volledig uit. De lucht vult aangenaam mijn longen met warme zomerlucht. Ik leef.

Dat zuchtje wind zorgt ervoor dat mijn geest in leven blijft. Dat ik wakker en positief kan zijn in mijn leven.

Ik kan niet zonder dat zuchtje wind. Wat maakt dat leuk? Het is het zicht op de zee. Dat is zo mooi.

Het is warm en mijn stuurarm plakt met mijn huid aan de armleuning vast.

Een licht en warm gevoel waant door mijn huid. Beïnvloed door de temperatuur. Het is gewoon aangenaam.

Mijn hand kleeft aan de stuurknuppel. Ik draai mijn rolstoel met enige moeite om naar de duinen.

Het is de horizon die je spontaan even niet of wel kan zien.

Een stukje regie in mijn leven om zelf te bepalen wat ik wil zien of wat ik niet wil zien.

Dan draai ik weer terug, het is weer het uitzicht op zee. Het oneindige beeld en de verte van de horizon.

Het is iets waar ik niet in ben beperkt. Ook ik ben een vrij mens.

Dat gevoel waardoor ik glimlach van oor tot oor. Tot diep in mijn hart zit een zomers gevoel. Dat maakt mij blij.

Dat maakt het strand leuk. Weer draai ik om, maar nu door een meeuw die vliegt en schreeuwt.

Ik ben uit mijn gedachtes gehaald en besluit dat ik hier weer weg wil gaan.

Het duinpad is niet ver. Een paar hobbels en een beetje zand. Ik vervolg mijn weg.