Strandhuisje in Dishoek
Ik kan gaan zwemmen. Dat maakt me erg blij. Blijer nog denk ik, dan dat het allemaal makkelijk zou gaan!
De wolken zijn even op zij gegaan voor de zon. Ik trek mijn rode badpak snel aan en ren naar de zee, mijn haren wapperen in de wind, de zee spettert omhoog terwijl ik de zee in ren, op de achtergrond klinkt de begin tune van Baywatch. Opeens hoor ik een toeter en schrik wakker…
O ja: ik lig op een slaapbank in een strandhuisje, het zal wel een scheepstoeter zijn geweest. Als ik naar links kijk zie ik mijn moeder die nog ligt te slapen, als ik naar rechts kijk en de rolgordijnen aan de kant doe zie ik lichtjes van de schepen. Het is zo donker dat je de zee niet ziet maar je hoort hem wel!
De slaapbank waar we op liggen moet elke ochtend opgeklapt worden, anders kunnen we niet naar buiten: het barricadeert de deur.
Het huisje is klein maar fijn! Het komt er wel op neer dat het niet aangepast is en dat maakt mij afhankelijk.
Ook het strand is natuurlijk niet echt rolstoel vriendelijk, al hadden we een strandrolstoel die we de hele week gratis mochten lenen van de strandwacht. Als we gingen wandelen namen we toch mijn gewone rolstoel mee, de strandrosstoel was erg zwaar duwen en zelf rijden ging helemaal niet. Gelukkig lag er een smal, houten pad van strandtent tot strandtent. Helaas hield dit pad om de zo veel meter op, om een stukje verder weer door te gaan. Ik ben blij dat ik, met ondersteuning, dat stukje kon lopen.
We hebben lekker uit kunnen waaien. Samen met mijn moeder heb ik hele fijne avondwandelingen gemaakt. Iedere avond kleurde de lucht in allerlei mooie rood en blauwe tinten! Nu we echt op het strand sliepen hoefden we niet op tijd weg om de trein te halen en konden van de prachtige avonden genieten.
Verder was de duin om op het strand te komen een uitdaging. Dat werd op gelost doordat je bij het pleintje in Dishoek in plaats van trappen een betegelde duinovergang hebt, maar het is een flinke klim! Dan is daar de strandwacht die je er over helpt met een klein autootje! Hier kun je alleen in het hoogseizoen echt op rekenen. Voor mij betekende dat, dat ik toch een keer alle trappen op en af heb genomen omdat de strandwacht al weg was.
Ik zwem heel graag in de zee! Ik heb veel hulp nodig om erin en eruit te komen.
Ik zit binnen op de bank te lezen, als ik zonnestralen op mijn gezicht voel: de wolken maken even plaats voor de zon. Meteen leg ik mijn boek weg, kijk mijn moeder aan, ze knikt: ik kan gaan zwemmen en doe snel mijn badpak aan. Mijn moeder duwt me kruiend door het rulle zand naar zee, geen sprintje of Baywatch muziek, maar de zee met zijn golven! Dat maakt me erg blij.
Blijer nog denk ik, dan dat het allemaal makkelijk zou gaan!
Nu ben ik dankbaar voor de mensen om me heen en de zon die zich even laat zien!
