Sylvia zoekt werk – deel 1
Sylvia doet als vrijwilliger de administratie van een buurtvereniging. Het geeft haar voldoening, ze wordt gewaardeerd, maar ze wil méér. Niet het vrijblijvende en onbetaalde van vrijwilligerswerk, maar de uitdagingen en inkomsten van een baantje.
Ze heeft nu een minimale Wajong uitkering. Mam draagt bij in haar kosten, maar heeft het zelf ook niet breed.
Hun situatie zal in 2014 verder verslechteren. Sylvia’s hoge ziektekosten zijn straks niet meer fiscaal aftrekbaar, de jaarlijkse tegemoetkoming voor chronisch zieken vervalt, enzovoort. Moeder en dochter gaan er samen circa 130,- euro per maand op achteruit (Onderzoek CG Raad en Nibud, sept. 2013). Betaald werk is niet alleen Sylvia’s droom, maar ook bittere noodzaak. Maar hoe?
Ze is pas 19. Door haar handicap heeft ze weinig meer aan de opleiding die ze gevolgd heeft. Ze wil best iets anders leren, maar het liefste gewoon aan de slag. Administratief werk. Of receptioniste. Sylvia wil wel.
Eerst maar eens naar het UWV. De adviseur raffelt gehaast wat informatie af.
Maandenlang schrijft ze originele, goede sollicitatiebrieven, waarin ze ook wijst op de loonkostensubsidie voor gehandicapte werknemers. Maandenlang vangt ze bot.
Holle peptalk
Weer naar het UWV. Participatieplannen, stage- en werkervaringsplaatsen, consulenten, jobcoaches, arbeidsdeskundigen… het duizelt Sylvia. Gelikte websites die vastlopen. Glossy folders, hippe kantoren, snelle babbels…. Het lijkt allemaal prachtig, maar de praktijk is weerbarstig.
De vriendelijke gezichten uit de folders en websites, zijn in het echt stuurs en gehaast. Een flitsende mevrouw in een mantelpakje, gooit er wat holle peptalk tegenaan: ‘De trein rijdt Sylvia, jij hoeft er alleen maar op springen. Go for it girl!’ Cynisch denkt Sylvia: ‘In m’n rolstoel op een rijdende trein springen? Van welke planeet kom jij? Doe effe normaal!’
‘Zou oom Cor kunnen helpen? Hij heeft vijf jaar bij defensie gewerkt’ oppert mam. ‘Jij met je ome Cor!’ zucht Sylvia. ‘Je weet maar nooit Syl, hij kent veel mensen.’ Oom Cor gaat informeren bij een afdelingshoofd dat hij kent van toen hij zelf bij defensie werkte.
Twee weken later heeft Sylvia een afspraak bij een kantoorgebouw van het Ministerie van Defensie. Spannend!
Onderbemenst
Het afdelingshoofd is een sociaal voelende man die best wil helpen. ‘U weet hoe defensie er voor staat, mevrouw de Groot.’ ‘Zeg maar Sylvia hoor.’
‘Oké mevrouw de Groot, doe ik. We moeten afslanken, maar raken onderbemenst.’ Sylvia huivert bij dit defensiejargon.
‘Tegelijk nemen we ook onze maatschappelijke verantwoordelijkheid. Misschien kan het als werkervaringsproject. Dat is drie maanden. Geen salaris, maar behoud van uitkering. Een vaste aanstelling is uitgesloten, maar wie weet is dit een springplank voor u.’
Maanden later is het papierwerk rond en mag ze parttime starten bij de Secretarie.
Om bij het kantoorgebouw te komen, moet ze langs de beveiliging. Die verzoekt haar binnen te komen om formulieren in te vullen. Sylvia legt uit waarom ze niet de vier treden van het beveiligingsgebouwtje op kan, maar de beambte kan natuurlijk niet zomaar iemand toelaten. Hij gaat een rondje bellen. Een uur later krijgt ze eindelijk een toegangspasje. En dan…
