Take it to the limit…
Ik zit aan de rand van de dansvloer en nip aan mijn witte wijn. Ik
geniet van het kijken naar de dansparen op de dansvloer, maar ik let vooral op
een lange man met donkere krullen en glimmende pretogen: hij laat meisjes
dansend alle hoeken van de dansvloer zien, het ziet er prachtig uit!
Komt hij nou mijn kant op gelopen? Ja, hij steekt zijn hand naar
mij uit! We kijken elkaar glimlachend aan, hij heeft iets zelfverzekerdst in
zijn ogen. Ik leg mijn hand in de zijne, hij trekt me met een draai overeind. Uit
de boksen klinken de Eagles: take it to the limit… Ik zweef over de dansvloer!
Er wordt op mijn rug getikt, ik kom weer met beide benen op de
grond en word over genomen door een andere man. Jammer, ik had best nog even
met mijn eerste danspartner willen door dansen. Maar ik laat me niet klein
krijgen, ik maak hier het beste van!
Ik glimlach naar hem en we beginnen te dansen. Au, stond hij daar
nu op mijn tenen? Ja dus. Hoi, ik ben Milo*, zegt hij, terwijl hij subtiel
tegen mijn scheenbeen aan schopt. Doet hij dat nou expres? Hij beweegt ook niet
in de maat, op zich ook knap, maar kom op: moet ik nu de leiding nemen? Ik wil
een andere partner, zo gaat het niet, maar hij heeft me stevig vast. Ik trek en
trek tot ik val… Dit gaat pijn doen denk ik en sluit mijn ogen…
… ik kom zacht terecht, ik zit rechtop, ik open langzaam mijn
ogen.
Om mij heen zijn ze de Engelse wals aan het dansen, maar dan de
rolstoeldans variant. Verwonderd kijk ik om me heen, het is blijkbaar heel
gewoon dat ik in een rolstoel zit, er wordt helemaal niet op of omgekeken door
de mensen om mij heen.
Ik hoor hier blijkbaar te zijn, in een rolstoel.
Iemand pakt mijn handen vast, hou je arm krom, ja zo… Een, twee
drie, een, twee drie, een, twee, drie en draai. Ik zwaai over de dansvloer op
muziek van de Eagles, take it to the limit… Ik sluit weer mijn ogen en zit aan de rand van de dansvloer en nip
aan mijn witte wijn.
* Milo is de naam die ik aan mijn spierziekte gegeven heb
