Nieuws

Als onze zoon 10 jaar is en hij nog steeds niet kan fietsen, besluiten wij bij de gemeente een tandem aan te vragen.

Onze zoon is niet verkeersveilig en heeft het evenwicht niet om te kunnen fietsen. Ondertussen wordt hij wel steeds zwaarder en groter waardoor het niet meer veilig is om hem achterop de fiets mee te nemen. Als hij langs me heen wil kijken gaat zijn hele gewicht één kant op en raakt mijn fiets uit balans, wat gevaarlijke situaties oplevert.

Dus, bij de gemeente een schriftelijke aanvraag ingediend. Een aantal weken later word ik gebeld om een afspraak te maken. Er komt een consulente van de gemeente bij ons thuis. Het is de bedoeling dat onze zoon ook thuis is, om te beoordelen of wij in aanmerking komen voor een tandem.

In de tussentijd heb ik vele verhalen gehoord over hoe er soms met een aanvragen wordt omgegaan. Het schijnt dat je vooral de goede dingen, de goede woorden, moet zeggen om je aanvraag gehonoreerd te krijgen. Ik hoorde zelfs over een jongen met het Downsyndroom waar over besloten zou zijn dat hij geen tandem kreeg omdat ‘hij toch nooit zou leren fietsen’. Ai, wij vreesden dat onze zoon ook nooit zelfstandig zou kunnen leren fietsen.

De consulente kwam en ik had besloten volledig eerlijk antwoord te geven op al haar vragen. Als zij zou beslissen dat er geen tandem voor onze zoon komt, dan zou hij er zeer waarschijnlijk ook geen recht op hebben.

Licht gespannen voel ik me die middag. Ik wil namelijk zó graag zo lang mogelijk een zo normaal mogelijk leven blijven leven en daar hoort voor ons fietsen bij. Achterop gaat gewoon niet meer. Als we geen tandem krijgen moeten we voortaan overal met de auto naartoe.

Naar eer en geweten beantwoord ik al haar vragen. Af en toe knijp ik hem wel even. Onder andere als zij vraagt of wij thuis twee auto’s hebben (ja) en als de vervolgvraag is waarom ik dan van mening ben dat ik ook een fiets nodig heb. “Nou, om zolang mogelijk een zo normaal mogelijk leven te kunnen hebben en daar hoort voor ons fietsen bij. Op de fiets naar de winkel, op de fiets naar oma toe die 5 dorpen verderop woont, ’s avonds met het gezin op de fiets om ergens een ijsje te halen…. Gewoon…. gewoon!”

Daarnaast heeft onze zoon een bindweefsel aandoening waardoor het voor hem heel belangrijk is om zoveel mogelijk te bewegen. Door veel te bewegen en spieren te kweken kan het proces van de aftakeling van zijn bindweefsel vertraagd worden.

2 spannende weken later krijg ik bericht. We krijgen een tandem in bruikleen van de gemeente.
JIPPIE!
Nu kunnen we nog langer een zo normaal mogelijk leven hebben!

Column geschreven door Dorothé Boots:
Duncan is geboren met een zeer zeldzame chromosoom afwijking: ringchromosoom 9. Tot zijn 10e jaar was hij vaak en veel ziek. Vanaf zijn 10e jaar kwam hij in de pubertijd en veranderde zijn ziektebeeld. Hij werd niet meer zo vaak en heftig ziek, werd zindelijk en ging contact met anderen maken. Hij begon ook te praten. Verstandelijk is Duncan ongeveer 4 jaar. Dorothé heeft ook een gehandicapte broer en gebruikt haar ervaringen voor haar bedrijf May-D coaching (www.maydcoaching.nl) waarbij haar doelgroep ouders van kinderen met een verstandelijke beperking is. Zij organiseert broers en zussen middagen, die zij samen met haar andere zoon heeft ontwikkeld. 

Bekijk & lees alle columns door columnisten van Stichting Lotj&co.