Nieuws

De vraag die voor de bevalling vaak door mijn hoofd speelde was: Wat kan
ik straks zelf met de baby? Kan ik hem of haar zelf oppakken en verschonen
of heb ik daar aldoor hulp bij nodig? Over deze vraag heb ik me best onzeker
gevoeld, maar de laatste jaren kreeg ik steeds rust. ‘Het komt goed, ook dit
gaat me lukken,’ dacht ik.

Vanwege de keizersnede kon ik letterlijk en figuurlijk niet uit de voeten. Echtgenoot
Tinus nam liefdevol de gehele zorg voor Serena op zich en gelukkig
kon ik haar wel voeden. Met de hulp van Milo en Santi (mijn zelfgetrainde
hulphonden via hulphondenschool De CLiCK) kon ik beetje bij beetje steeds
meer. Ik had Santi van tevoren al een aantal dingen geleerd, maar je loopt altijd
tegen onvoorziene situaties aan. Zo was ik voor het eerst Serena aan het
douchen. Ze voelde zich niet prettig op het verschoonkleed onder de douche
en ik besloot naast haar te gaan liggen. Ik hield met mijn rechtervoet de douchekop
omhoog. Eigenlijk kon ik dit helemaal nog niet en ik had pijn. Santi
was ook in de badkamer. Op een gegeven moment voelde ik iets in mijn rug.
Op eigen initiatief was ze met haar rug tegen de mijne aan gaan liggen, zodat
ik meer kon ontspannen…

Na zes weken van heerlijk samenzijn, is het vandaag Tinus zijn eerste werkdag.
Inmiddels zijn mijn buikspieren aangesterkt en kan ik mijn benen en
voeten weer gebruiken. Toch vind ik zo’n eerste dag alleen voor ons kleine
meisje zorgen wel spannend. Ze wordt wakker en het is tijd om te eten. Ik til
haar met mijn tanden aan haar pakje uit bed en ondersteun haar hoofdje en
billen met mijn armen. ‘Daar gaan we’, zeg ik, ‘we gaan landen’ en ik leg haar
op het verschoonkleed op de grond. Milo ligt rustig op zijn kleed en Santi
zit er met haar neus bovenop. Met mijn tenen knoop ik Serena’s pakje en
romper open en maak ik haar luier los. Een dikke vette poepluier! Het duurt
even, maar dan is ze weer een lekker schoon moppie. Ze heeft enorme trek
gekregen. Ik kan gebruik maken – ook voor Serena – van de 24-uurs assistentie
op afroep en aanwijzing van Fokus. Om het klaarmaken voor het voeden
iets sneller te doen, piep ik een ADL-assistent op. ‘Ik kan er met een kwartiertje
zijn,’ is het antwoord. Ik kan en wil haar niet al die tijd laten huilen.
Santi draait om ons heen. Ik wiebel met mijn schouder en zeg ‘trek’. Ze trekt
mijn jurkje omlaag tot onder mijn borst. Het lukt me om met mijn mond de
voedings-bh los te klikken en ik vraag Santi deze verder naar beneden te trekken.
Dit doet ze fantastisch en in alle rust. Ze haalt zelfs het zoogcompres,
dat de lekkende melk opvangt, voorzichtig met haar tanden tussen mijn borst
en bh vandaan.

Bij Serena rollen de tranen over haar wangen van ‘Ik heb trek!’. Bij mij van
dankbaarheid voor de hulp van Santi op zo’n cruciaal moment. Snel til ik
Serena op mijn bovenbeen, ik leun iets naar voren en dan kan ze eindelijk
drinken. Het is stil. De rust is wedergekeerd. Ik word overspoeld door emoties.
‘Het is me gelukt, het is ons gelukt!’

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen(hoofdredacteur Support Magazine)