Tien jaar later – een mijlpaal!
De exacte datum weet ik niet meer, wel dat het ergens begin november was, nu tien jaar geleden. Tijdens de leerlingenwissel keek ik het lokaal rond en vroeg ik me af hoe ik de komende uren nog door zou komen. Ik nam een drastisch besluit; ik meldde me ziek. ‘Deze groep nog, en dan ben ik naar huis’, meldde ik mijn leidinggevende. ‘En ik denk dat ik er volgende week nog niet weer ben; het gaat langer duren’, voegde ik er nog aan toe.
Geen idee wat ik had, wel dat ik doodop was. Drie maanden later was er niets nog veranderd. Alle routineonderzoeken had ik inmiddels gehad. Hart goed, longen goed, bloeddruk goed, bloedbeeld goed. Kerngezond! En toch… Zat het ‘tussen de oren’?
Ik ging regelmatig wandelen en zakte door mijn knieën, door mijn heupen, struikelde over obstakels die er niet waren. We liepen ’s avonds van een verjaardag naar huis, en ik – broodnuchter – omarmde als een zatlap een lantaarnpaal, omdat ik anders omgevallen zou zijn. Op mijn 27-versnellingen-sportfiets wist ik met grote moeite nog een snelheid van 13 km/u te bereiken. Ik stootte een van mijn tenen aan een tafelpoot, maar voelde geen pijn, hoewel mijn teen vreemd eigenwijs omhoog stond.
Ik werd doorverwezen naar een neuroloog die een spierziekte vaststelde. Revalidatie volgde. Naïef als ik was dacht ik nog dat alles dan weer zou worden zoals het ooit was: voldoende energie, een acceptabel looppatroon en – uiteraard – gewoon weer aan het werk.
De realiteit was anders. Uiteindelijk werd ik definitief volledig afgekeurd. Ik had onvoldoende restcapaciteiten om nog zelf in mijn inkomen te kunnen voorzien. Toen mocht ik mijn leven opnieuw uitvinden. Wie ben je zonder werk, zonder collega’s? Als je alle dagen ‘vrij’ hebt, kun je dan nog vakantie houden? Waar haal je je voldoening uit?
Regelmatig realiseer ik me dat er weer iets is dat moeizamer gaat, of niet meer lukt. Steeds een stukje afscheid nemen, een stukje rouw om wat niet meer is, niet meer komt. Maar hé, ik begon wel met het schrijven van verhalen en columns; won een bronzen Venus van Milo; tekende namens de inwoners van onze gemeente het manifest ‘Iedereen doet mee’. En zo blijkt er regelmatig iets te zijn dat ertoe doet, het verschil maakt en een goed gevoel geeft.
Dit jaar heb ik vooral iets voor mezelf gedaan: ik heb een prentenboek uitgegeven. Worstelend met restcapaciteiten, schaarse energie en torenhoge mentale drempels, al schrijvend en tekenend heb ik mijn leven opnieuw vorm gegeven. Het boek verscheen begin november, tien jaar nadat ik me ziekmeldde. Een mijlpaal!
