Tijd voor leven
De laatste tijd is het weer eens druk met mijn lijf. En daardoor ook druk in mijn hoofd. Al weken lijkt het in mijn bovenkamer op een kruispunt waar de stoplichten van zijn uitgevallen. De ‘zaken’ moeten zelf maar beslissen wie voorrang krijgt. De regie heb ik nog wel, maar daar is ook alles mee gezegd.
Ik merk dat mijn lichaam steeds mijn tijd van me vraagt. De thuiszorg heeft ‘smorgens langer werk en ik zit vaker in een wachtkamer van het ziekenhuis. Zelf autorijden lukt vanwege verlammingen niet meer, dus gaat mijn vervoer met de taxi. Alles duurt langer dan vroeger. Alles kost meer tijd dan vroeger en nog belangrijker: alles kost meer energie dan vroeger.
Ik kan nu niet begrijpen dat ik ooit full time heb gewerkt en daarnaast ook nog een leven had. Dat fulltime werken duurde tot augustus 1998. In dat jaar kreeg ik een hernia met kanaalstenoses en werd na een ziektewetperiode, gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard. Toch werkte ik daarna nog 27,5 uur in de week. Niet te bevatten nu.
Sinds 2013 werk ik niet meer. Teveel rugoperaties en andere ongemakken haalden me verplicht uit het werkritme. Toch kan ik het werken niet helemaal achter me laten en doe momenteel nog twee keer per week met veel plezier een paar uur vrijwilligerswerk op een school.
De overige dagen van de week heb ik weinig verplichtingen. Toch vroeg ik me afgelopen week af of ik de laatste tijd nog wel toekom aan ‘leven’, omdat ik merk dat ik het steeds drukker krijg met de ongemakken van mijn lijf.
Wanneer wordt iets ‘te’? Te veel, te druk, te vermoeiend, teveel pijn?
En ook: teveel nog zelf willen doen maar niet meer kunnen? Hoe vaak ben ik die grens al overgegaan? Te vaak, merkt mijn lijf op. Ik lig dan noodgedwongen een paar dagen op bed met een bonzend hoofd en andere pijnen. Daarna krabbel ik weer op, maak lijstjes met wat eerst moet en ga weer verder.
Af en toe vraagt mij wel eens iemand wat ik zoal een hele dag doe. In hun ogen moet ik zeeën van tijd hebben en me regelmatig stierlijk zitten te vervelen. Nou, niet dus. Mijn sociale netwerk is geweldig. Wat heb ik een lieve mensen om me heen die regelmatig op bezoek komen, bellen of mailen. Daarnaast schrijf ik graag, zit regelmatig achter mijn pc, ga erop uit en doe met liefde mijn vrijwilligerswerk. Alleen de laatste tijd zijn die uitjes minder en moet ik soms sociale contacten afzeggen omdat ik teveel moet bijkomen van de ongemakken van mijn lijf. Lastig om dat toe te geven en te accepteren.
Toch wil ik positief blijven, kijken en doen wat ik nog wel kan. Tussen alle zorgmomenten en ziekenhuisbezoeken door wil ik leven. Ik ben er druk mee om een manier te vinden om hier goed mee om te kunnen gaan. Dag voor dag. Alles op zijn tijd.
