Nieuws

Eens in de twee jaar is er een beurs voor leven, wonen en werken met een handicap. Op deze Support Beurs tonen exposanten hun nieuwste producten en proberen te verkopen. Dat laatste is overigens zelden direct, want voor de meeste voorzieningen moet je eerst langs de overheid. Vandaag was ik op deze beurs en ik werd er droevig van… Het moet anders!

Ook nu was er een overvloed aan o.a. rolstoelen, scootmobielen, bedden, wc-stoelen, autoaanpassingen en zitkussens.  Het erge is: het wordt iedere keer meer, maar innovatie is beperkt!  Zitten we daar nou echt op te wachten?

De ene rolstoel is iets beter voor buiten, de ander voor binnen. Nummer drie moet je hebben als je wilt autorijden en de vierde kan net iets harder. Beetje magere innovatie anno 2014.   Ik was daar en dacht: “ Men begrijpt er geen reet van”  Velen zitten niet te wachten op een aanbod van 50 soorten rolstoelen die in de basis allemaal hetzelfde kunnen in 84 kleuren, het wordt tijd voor  innovatie! Een stoel voor een integraal leven! Dat zou pas een innovatie zijn! Kan het gelijk een stuk goedkoper en dat is voor de belastingbetaler wel zo fijn.

Een bedrijf wat echt wil innoveren gaat samenwerken met de NS en verzint een rolstoel die in iedere trein kan. Je realiseert vrijheid voor een enorme doelgroep, het levert geld op en de NS kan zich de kosten voor aanpassingen besparen. Ok, misschien  opportunistisch, maar: waarom verzanden in differentiatie, terwijl de oplossing ligt in innovatie? Denk creatief! Maar ja, waarom zou je creatief zijn, als veel door de staat wordt vergoed?

Er staan wat dat betreft grote veranderingen op stapel.  Vanaf 1 januari bepaalt vooral de gemeente wat vergoed wordt. Iedereen weet: het geld zit niet bij de gemeenten!  Bedrijven die blijven vertrouwen op de goeie ouwe staat voorspel ik dat ze binnen 5 jaar de deuren kunnen sluiten. Consumenten die verwachten dat alles vergoed wordt, zullen het steeds zwaarder krijgen. De zorg wordt steeds duurder en ik ben sinds deze maand het dubbele aan eigen bijdrage gaan betalen voor dezelfde rolstoel.  Waarom? Omdat ik meer ben gaan werken en dus meer verdien. Onze overheid heeft bepaald, dat je dan ook meer moet gaan betalen. Dit terwijl ik er niets bij krijg  Er zijn mensen die dit rechtvaardig vinden.

Ik snap dat, maar ben het oneens. Maar… als het aan mij ligt komt er een alternatief. Een waarin eigen bijdragen niet naar gemeenten gaan, maar naar bedrijven die hulpmiddelen ontwikkelen. Wie dat kan en wil moet de mogelijkheid krijgen zelf bij te betalen waar nodig. Mensen met een beperking kunnen en werken steeds meer en worden steeds mondiger. De ideale consument dus!

Ik droom steeds vaker van een wereld waarin ik gewoon een rolstoel kan kopen, zoals iemand anders een fiets koopt. Ik zou dolgraag mijn eigen maandelijkse bijdrage van CAK inruilen, voor bijvoorbeeld een rechtstreeks contract met Permobil. Een stoel waar ik geweldig mee uit de voeten kan.  Ik betaal dan mogelijk meer dan mijn eigen bijdrage nu, maar heb volledige controle. Dat is mij meer geld waard!

Natuurlijk is er meer nodig.  Mensen met een beperking moeten hun mindset verschuiven van “hulpbehoevend naar “kritische consument” die bereid is te betalen voor zijn vrijheid! Ik hoor nu allemaal kritische geluiden  “Dat is oneerlijk, onrealistisch en veel te duur.”  Kan zijn, maar als alternatief naast de overheid lijkt mij het een prachtig begin!

Een bedrijf dat klanten echt serieus neemt, verlekkert mensen niet op een beurs en blijft vervolgens zaken doen met armlastige gemeenten. Dat bedrijf zorgt voor vereniging van klanten en boort zo een nieuwe markt aan. Veel bedrijven denken dat het niet kan, maar dat komt omdat ze door jarenlange vergoedingen blind zijn geworden voor mogelijkheden. Ze hebben zich gericht op differentiatie in plaats van innovatie.

Kortom het is tijd voor revolutie!
Een revolutie waarin bijvoorbeeld aangepast autorijden niet meer afhankelijk is van UWV, maar waarin financieringsmogelijkheden uit de markt samenkomen met behoeften en verantwoordelijkheden die horen bij consumenten.  Alle bezuinigingen kunnen dan weleens creatief en positief uitpakken. Maar dat kan alleen als consument en fabrikant gaan beseffen dat de afhankelijkheid van de staat, verandert in afhankelijkheid van elkaar!

Column door Tim van den Wijngaard