Til je rollator op en stap in!
Ik heb bij het ontbijtbuffet ‘Gastvrijheidsessie Toegankelijk Toerisme’ een brownie gehad, dus ik heb weer volop energie om met mijn driewieler naar huis te fietsen en met het volgende agendapunt van de Week van de Toegankelijkheid aan de slag te gaan: samen met Roberto Cancian, journalist bij Stadsblad Utrecht, een undercover actie met mijn rollator om te checken hoe toegankelijk het busvervoer is.
Thuis kijk ik naar Red Diamond (RD), mijn rollator. Hij kijkt terug en vraagt: wil je dit echt doen? Ik heb geen overtuigend antwoord. Ik heb nog nooit eerder met RD het openbaar vervoer in gedurfd. Zonder ondersteuning gaat lopen niet, RD is kwetsbaar en de bussen en treinen zijn onpersoonlijk doordat ze voor jouw neus heen en weer rijden.
Gisteren hebben wij als rollator- en rolstoelgebruiker in een gereserveerde bus tijdens een testrit – met de wethouder erbij – de toegankelijkheid van het openbaar vervoer in Utrecht onder de loep genomen. Vandaag doe ik het in mijn eentje. De eerste stap is gezet. Ik heb de bushalte die een paar honderd meter van mijn huis ligt, bereikt. Roberto komt er ook aan.
De bus stopt, de chauffeur ziet dat ik met een rollator sta te wachten. Hij stopt niet pal voor mij met de deur die speciaal voor rolstoel- of rollatorgebruikers bedoeld is en de afstand tussen de stoep en de instap van de bus blijft best groot. Het stelt in zijn ogen eigenlijk niks voor. De verwachting is dat ik RD op til en zelf de bus in stap. Ik moet aan de testrit van gisteren denken. De wethouder stond toen met een rollator voor de deur, maar zonder de uitklapplank en persoonlijke hulp was het haar niet gelukt om die erin te tillen en ook zelf in te stappen.
Uiteindelijk stapt de chauffeur uit om mij te helpen. Aardig.
Heen was gelukt, nu nog terug. We wachten geduldig op de bus. De chauffeuse ziet dat ik met een rollator sta en na het stoppen bij de bushalte rijdt zij een halve meter achteruit zodat de deur voor mijn neus open gaat. Nu even instappen…
Zij kijkt in de ronde spiegel, ik naar haar. De verwachting is hetzelfde als bij de chauffeur op de heenreis: til je rollator op en stap in. Een jongen die bij de deur zit, springt op om mij te helpen. Roberto stapt bij de voordeur in.
De chauffeuse heeft waarschijnlijk door dat het niet goed gaat en roept: ‘Waar wil je uitstappen? Dan ga ik jou helpen’. Een geruststellende gedachte. Wij komen bij het eindstation aan. Het is eigenlijk de laatste halte, daarna mag zij omkeren. Geen haast dus. Zij komt naar mij toe, pakt RD en helpt mij om uit te stappen. Ik heb de indruk dat zij niet vaak meemaakt dat iemand met een rollator voor de deur blijft staan. Maar als zij door heeft dat een reiziger haar hulp nodig heeft, is dag geen enkel probleem en biedt zij deze aan.
De undercover actie is gelukt; ik ben goed thuis aangekomen! Ik denk net als na de georganiseerde testrit van gisteren: als alle chauffeurs zich bewust zouden zijn dat er passagiers zijn die hulp nodig hebben bij het in- en uitstappen en deze hulp ook daadwerkelijk bieden, dan heb ik er een nieuw vervoermiddel bij. Maar dat laat denk ik voorlopig toch nog even op zich wachten.
