Nieuws

Hoewel het VN-verdrag door de Tweede Kamer is aangenomen, heeft toegankelijkheid nog een hele lange weg te gaan. Ook als de Eerste Kamer er een wet van maakt, moeten nog vele regels vastgelegd worden. Discussies over hoe toegankelijkheid het beste kan worden uitgevoerd moeten plaats vinden. Vragen moeten beantwoord worden, zoals wat is de perfecte maat van een standaard WC voor rolstoelgebruikers? Welke gebouwen moeten wel of niet aangepast worden? Wat zijn de aanpassingen die echt werken? Wat doe je als er wel een aanpassing is, maar het niet werkt? Als iets niet toegankelijk is, heeft de beperkte persoon en zijn/haar naasten het recht om een aanpassing te vragen of worden vervolgstappen naar de rechter echt gezien als “crimineel gedrag?”

Mijn zoon was 3 toen hij voor de eerste keer merkte dat toegankelijkheid voor iemand met een beperking in Nederland niet van zelfsprekend is. Zoals ieder ander kind wilde hij een middag naar de speeltuin. Na iets langer dan een uurtje moest ik naar de WC. Wij waren allebei netjes gegaan voordat wij van huis gingen, maar nu ik moest weer! Anders dan de andere moeders die hun kinderen zeiden “wacht hier terwijl ik naar de WC ga”, moest ik mijn zoon zeggen dat we naar huis moesten. Door zijn tranen heen vroeg hij waarom ik niet naar die van de speeltuin ging en begreep hij niet waarom we weg moesten. Onderweg naar huis legde ik hem uit dat er twee treden voor de WC waren en dat ik mijn rolstoel niet dichtbij kon krijgen. Hoewel ik met hulp wel kan lopen, was er die dag niemand die ik kende om te vragen mijn hand vast te houden en mij naar binnen te helpen. Ook als mijn zoon naar de WC had gemoeten, zouden we naar huis zijn gegaan want ik wilde mijn kleine niet uit het oog verliezen. Ik had niemand hierover aangesproken omdat, ook als een plank over de treden was gelegd, de deuropening niet breed genoeg was voor mijn rolstoel. Er waren meerdere praktische oorzaken dat ik hulpeloos was en wij naar huis moesten. Wij woonden niet om de hoek, soms was ik maar net op tijd en soms net niet helemaal… Dus werd de middag voor mijn zoon ver-pist en verpest!

Twee jaren later werd de speeltuin gerenoveerd en werden de WC’s tijdelijk vervangen door chemische toiletten. De treden waren nu weg, maar er was geen enkele WC groot genoeg voor mijn rolstoel. Bovendien had de deur een veer, waardoor de deur niet lang open bleef en ik niet naar binnen kon. Ik wist dat chemische WC’s voor rolstoelen te regelen waren, dus sprak ik de toezichthouder hierover aan. Hij zei dat dit maar tijdelijk was en verzekerde me dat het nieuwe gebouw, waar ze aan werkten, een toegankelijke WC zou hebben.

Mijn zoon was elf toen het nieuwe gebouw eindelijk klaar was en ik ging niet meer zo vaak met hem mee. Bij een volgende gelegenheid moest ik naar de WC en vroeg de toezichthouder waar het was. Hij deed de glazen schuifdeur van het gebouw open, zodat ik over de drempel kon rijden en zei dat hij eerst de sleutel van de WC moest halen. Hij was behoorlijk opgelaten toen hij zich realiseerde dat hij nu alle dozen, die hij daar had opgeslagen, moest weghalen. Dit verbaasde mij niet. Er zijn mensen die gewoon niet in de gaten hebben hoe belangrijk toegankelijkheid is voor de samenleving.

Nederland is nu wel goed op weg, maar er zijn nog zo veel vragen waarop antwoorden en waarvoor oplossingen moeten komen.

Bekijk & lees alle columns door Christine Regber-Martens