“Trots op wie je niet behandelt”
“Artsen kunnen steeds meer, dus behandelen ze meer. Dat jaagt de kosten op en is lang niet altijd in het belang van de patiënt. Die kiest na een goed gesprek opvallend vaak voor niet behandelen.”
Dit is de titel en ondertitel van een artikel in de Volkskrant van 11 december jl.
Ik vind dit een heel interessant artikel over de gezondheidszorg in Nederland. Het stelt dat als een arts ruim de tijd neemt voor een goed gesprek met de patiënt, daardoor vaak hele dure ingrepen voorkomen kunnen worden.
Ook doordat er dan bijvoorbeeld minder gebruik gemaakt wordt van een MRI scan. Ik heb even wat gegoogeld op internet hoe hoog de kosten voor zo’n scan zijn en vond prijzen tussen 800,- en 1700,- euro per scan.
Voor een “eenvoudige” CT scan van de hersenen tel je om en nabij de 200,- euro neer.
Ik heb één jaar met hersenletsel in het ziekenhuis gelegen en geloof me ik heb méér dan één CT scannetje gehad van dat bolleke van mij. Toen, begin jaren negentig, betaalde je ongeveer 600,- tot 900,-gulden (nu zo’n 400,- euro) voor zo’n scan.
En weet u wat artsen op zo’n scan kunnen zien? Niets.
Toevallig volgt een bevriend arts van mij de opleiding voor radioloog en met het schaamrood tot achter zijn oren moest hij bekennen dat ik gelijk heb. Dat je op een CT scan geen hersenletsel kunt zien.
Ik zeg altijd zo: als je een 5 duims spijker door je hersenpan mept kun je dat heel goed zien op zo’n scan, voor al het overige blijft het slechts gissen. Mijn bevriend arts beaamde dat.
Hoe ik dat weet? Nou zoals gezegd, aan mijn hersenscan konden ze helemaal niets zien of onregelmatigheden ontdekken. Alleen had ik wel een paar handicapjes. Ik kon bijvoorbeeld niet meer lopen, praten, normaal bewegen door spasmen en zag alles dubbel. En dit is nog maar een globale greep uit het palet handicaps bij een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) zoals dat ik heb/had.
Toch iets om over na te denken dacht ik zo.
Om u nou niet het idee te geven dat ik dan waarschijnlijk ook helemaal geen hersenletsel heb wil ik u wijzen op een wetenschappelijke onderbouwing dat men überhaupt de handicaps die ik heb/had niet kan zien, omdat het probleem zich voornamelijk bevindt in het Cerebellum door een contusio cerebri.
Hoe
ik die problemen zelf opgelost heb zonder artsen kunt u lezen in mijn boek
Fanfare. Wat een kosten ik daardoor bespaard heb voor de
verzekeringsmaatschappijen laat ik even buiten beschouwing,
want de operaties die ik ondergaan heb en een jaartje ziekenhuis loopt weer in de tonnen.
Maar weet u, dat is verder geheel zonder overleg met mij gebeurd en de artsen zijn in eerste instantie gewoon begonnen mijn leven te redden. Maar daarna? Daarna volgde men heel rigide de revalidatie volgens de standaardprocedure. Gelukkig heb ik die procedure naar mijn hand kunnen zetten met behulp van een hele goed fysiotherapeute in de St. Maartenskliniek.
In het artikel in de Volkskrant en later ook bij het NOS journaal blijkt dat ze er nu ook over nadenken om de behandeling iets anders aan te pakken. Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat met een goed gesprek met de patiënt veel “duur” onderzoek vermeden kan worden.
Wat me hier nu zo aan stoort is dat eerst weer naar de kosten gekeken wordt en pas op de 2e plaats naar de patiënt om wie het eigenlijk gaat. De titel van het artikel is “Trots op wie je niet behandelt”.
Maar je zou als arts toch juist trots moeten zijn dat je iemand “juist beter” behandelt, zodat hij of zij beter wordt? En niet dat je trots bent dat dit kostenbesparend werkt?
Een beetje de omgekeerde wereld denk ik zo. Hoe denkt u daar over?
