Trots!
Eind november was het al weer 5 jaar geleden dat ik wereldkampioen in de single ben geworden met rolstoelbadminton. Een moment om trots op te zijn en één van de momenten dat mijn leven aanzienlijk veranderd heeft.
Het moment van de wedstrijd kan ik me nog goed herinneren. Het WK werd gehouden in Guatemala City in een grote basketbal arena. Het was een groot tochtgat en men had de open ramen ter plaatse dicht gemaakt met doeken om er maar voor te zorgen dat de shuttle niet van zijn koers afweek door de wind. Er kwam een hele delegatie para-badmintonners, maar er was geen invalidentoilet. Ter plaatse werd dit gemaakt en geregeld. Persoonlijk vind ik dit fantastisch. Lekker praktisch, je hebt een probleem en je lost deze op.
De finale
Even terugkomend op de finale wedstrijd. Ik stond tegen een Zuid-Koreaanse speelster te spelen. En ik was zenuwachtig! De eerste set won ik redelijk gemakkelijk. De tweede set kwam ik 17-11 voor te staan (badminton gaat tot de 21 punten). Dat was het moment waarop ik een ogenblik van een seconde misselijk werd en dacht dat ik op de baan zou gaan overgeven. Even liet ik mijn gedachtes toe. In een flits kwam er voorbij wat ik allemaal heb mee gemaakt, de ongelukken, de lange revalidatietrajecten, de ups-and-downs, het vechten tegen de pijn, het vechten om weer een ‘normaal’ leven te leiden, de vele uren op de badmintonbaan, krachttraining, mijn werk, mijn privéleven dat ik een jaar lang volledig opzij heb gezet om voor goud te kunnen gaan.
Na die flits heb ik me kunnen herpakken en rustig de wedstrijd uitgespeeld. Toen ik de wedstrijd gewonnen had ging iedereen uit zijn dak, behalve ikzelf. Rustig legde ik mijn rackets in mijn tas en deed ik mijn routine zoals ik altijd van de baan af ga. Wat mij heel goed is bijgebleven is het gevoel dat ik erbij had; ‘Wow nu ben ik wereldkampioen en het voelt niet anders dan de dag ervoor’.
Veranderingen
Maar mijn wereld wel. Ik word regelmatig gevraagd om te spreken voor bedrijven, scholen enzovoorts. In de badmintonwereld kennen veel mensen mijn naam en regelmatig haal ik de krant met mijn resultaten of met de stappen die ik zet in mijn carrière. Dat het zo’n impact zou hebben, had ik nooit van te voren kunnen bedenken. Niet dat het allemaal komt aanwaaien vanwege mijn titel, want ik heb er hard voor moeten werken en dat doe ik nog steeds. Zelden ben ik een avond thuis naast mijn werk bij Jaarbeurs.
Wat ook veranderd is de laatste 5 jaar, eigenlijk de laatste 3 jaar, is dat ik minder ben gaan badmintonnen, maar mij meer bezig hou met training geven/coachen van zowel validen als para-badmintonners. En niet te vergeten ik ben gaan rolstoeltennissen. Altijd alles maar winnen vind ik niks aan, dus ben ik gaan kijken naar een andere sport. Dat werd rolstoeltennis. In eerste instantie dacht ik dat rolstoelbadminton en – tennis erg veel op elkaar lijken. Inmiddels kan ik je vertellen dat dat dus helemaal niet zo is. Over de verschillen van deze twee sporten ga ik je de volgende keer meer vertellen.
Acceptatie
Door het vele sporten ben ik mijn beperking pas echt gaan accepteren. Het zorgt er voor dat mijn lichaam stabieler en fitter blijft. Dat mijn onderlijf niet goed functioneert kan ik nu met mijn bovenlijf opvangen. Dat moet over 30 jaar nog steeds zo zijn. Alleen daarom al is het sporten zo belangrijk, dat mijn spieren in mijn bovenlichaam zo sterk blijven om mijn onderlichaam op te vangen. Sporten zorgt er ook voor dat ik mentaal lekkerder in mijn vel zit. Heb ik een dag veel pijn? Dan sla ik net wat harder tegen een bal of shuttle. En aan het eind van een training ben ik vaak het rotgevoel weer kwijt.
Ik wil jou uitdagen!
Het einde van het jaar nadert, wat natuurlijk een mooi moment is voor goede voornemens. Heb jij een beperking en ben je al aan het sporten? Blijf dat vooral doen in 2017! Ben je (nog) niet aan het sporten? Ga de uitdaging aan en ga op zoek naar een sport dat bij jou past en deel je ervaring op dit platform met mij.
Bekijk & lees alle columns door Ilse van de Burgwal.
Afbeelding: Badmintononline.nl
