Twee Rembrandts… of ca. 3 miljoen uren thuiszorg?
Ik hou van de schilderijen van Rembrandt. Ik hou echter nog veel meer van mènsen.
Vooral als het zwakkeren zijn. Chronisch zieken en gehandicapten die tegen de gevolgen van hun aandoening knokken. Wegkwijnende ouderen. Jongeren met een vlekje. Onbegrepenen in de GGZ.
De regering houdt óók van Rembrandt, maar niet van mensen.
Wel als ze rijk en succesvol zijn, maar niet van de zwakkeren. Daar is geen geld voor.
Vandaag werd bekend dat de overheid 80 miljoen euro bijdraagt (de helft van de benodigde 160 miljoen) om twee Rembrandts te kopen. Daar was wèl geld voor.
Slimme museum boys & girls ontwikkelden een strategie: eerst draagvlak creëren, ze inpakken en daarna laten tekenen bij het kruisje. Ze gebruikten de drie P’s: Poen, Pret en Prestige.
Verkopers en reclamemakers weten dat dat altijd werkt.
Ex veilingmeester Alexander Pechtold werd op verkenning gestuurd. Natuurlijk was hij daar graag toe bereid; de P van ‘Prestige’ immers.
De P van ‘Poen’ werd toegevoegd. ‘Die 160 miljoen was een koopje, een oliesjeik zou vast meer willen betalen. Als vadertje staat nou 80 miljoen in de pot stopt, dan ritselt Wim Pijbes van het Rijksmuseum er die andere 80 miljoen wel bij.’
Ze nodigden de fractieleiders van de politieke partijen uit voor een feestelijk ontbijt. De P van ‘Pret.’ Wellicht kregen de politici te horen: ‘Julie zijn kunstkenners en bewonderen onze oude meester Rembrandt. Deze schilderijen horen in Nederland! Mee eens?’
Iedereen zal toen braaf ‘ja’ geknikt hebben. In zo’n situatie wil een politicus niet als cultuurbarbaar of gierige Hollander overkomen. De P van ‘Prestige.’
Jet en Jeroen schoven nog wat met potjes, en stelden het gigantische bedrag beschikbaar.
ELKE NOODKREET AFGEWEZEN
Kennelijk waren alle ja-knikkers vergeten dat ze jarenlang elke noodkreet uit de maatschappij afgewezen hadden met ‘daar is geen geld voor.’ En dat volgens het Nibud de zwakkeren er in 2016 nog verder op achteruitgaan.
Kennelijk kwam het niet bij ze op wat je óók voor 80 miljoen had kunnen doen.
Circa 3 miljoen uren thuiszorg bijvoorbeeld. Jarenlang hulp voor vele duizenden mensen.
Of een heleboel nieuwe handen aan het bed inzetten.
Of er 200.000 behandelingen fysiotherapie mee vergoeden. Veel chronisch zieken krijgen nauwelijks iets vergoed, omdat hun aandoening van de lijst ‘chronisch’ is geschrapt.
‘Alles van waarde is weerloos’ schreef dichter Lucebert.
Kunst is weerloos. Zwakke mensen óók.
Rembrandt had empathie voor de weerlozen. Hij gruwde van tollenaars en farizeeërs.
Hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij wist dat Hollandse politici niet de P van ‘Prioriteiten’ kennen., laat staan de P’s van emPathie en compassie.
