Uitkeringsplezier
Ik las net een stuk over hoe één persoon een chronisch zieke
aan het twijfelen kan maken, wat de impact is van een opmerking op je toch al
wankele gestel. Het punt van twijfel zijnde ‘mag een chronisch zieke leuke
dingen doen’.
Het is zo herkenbaar, als chronisch zieke
‘uitkeringstrekker’ wordt je gedrag onder een loep gelegd. Je moet er volgens
veel mensen ziek uitzien, niet met een lach door het leven gaan, je bent ziek,
dan lach je toch niet! Leuke dingen doen kan ook niet, bij sommige mensen lijkt
de gedachte dat je naar een pretpark kunt gaan onverteerbaar. Als je dat kunt,
kun je ook wel werken! Ik ken ze ook, de mensen die zo tegen mij aankijken.
Leuke dingen doen lijkt een misdaad tegen het systeem, het systeem zijnde het
vangnet dat wij hier hebben, de WIA uitkering. Alsof je deze uitkering kunt
krijgen bij een pakje pleisters. Mensen hebben geen idee hoe beroerd je er
tegenwoordig aan toe moet zijn om in aanmerking te komen voor deze uitkering.
Op een knop kunnen drukken is volgens het UWV al genoeg om werk te kunnen
verrichten (u kunt nog brugwachter worden).
Zoals geschreven, ook ik ken ze, de mensen die vinden dat je
als je niet meer werkt voor je geld én daarvoor een uitkering krijgt, je
slechts nog als een zielig vogeltje op de bank mag liggen. Plezier maken en
‘ziek’ zijn gaan in het hoofd van deze personen niet samen. Zij gaan compleet
voorbij aan de mentale gezondheid van de fysiek ‘ziek’ zijnde persoon. Ik hou
van leuke dingen doen, ik zou graag na een week werken een avondje uit gaan, of
een spelletje doen. Helaas is mijn energieniveau na een week liggen nog steeds
niet hoog. Leg ik mij hierbij neer? Nee, niet altijd, als de mogelijkheid zich
voordoet ga ik mee.
En zo zie je mij soms in de bioscoop, in een pretpark of met
mijn ‘zware’ camera in mijn handen op het station, soms loop ik daar zelfs bij
(mijn rolstoel in de aanslag). ‘Als ze dat kan, kan ze ook werken’, ik zie het
ze denken, de mensen die walgen van de uitkeringstrekker. Wat zij niet zien
zijn de gevolgen. Zij zien niet hoe ik de avond en nacht bibberend in bed lig,
zij zien niet de koorts, de extreme vermoeidheid. Zij voelen niet de extra pijn
die dit oplevert, zij zien en oordelen op één moment. En als je iets zegt over
de ‘boete’ vinden ze dat je eigen schuld, moet je maar gewoon in je bed
blijven, waar je hoort als écht chronisch zieke.
Om te kunnen overleven als fysieke kneus heb je leuke dingen
nodig. Naast je fysieke gezondheid bestaat er ook zoiets als je mentale
gezondheid. Het lijkt alsof sommige mensen jaloers zijn op het ‘zomaar’ krijgen
van geld, zonder er iets voor te doen. Wat ze vergeten is dat ziek zijn meer
dan een fulltime baan is, de pijn, de vermoeidheid, de beperkingen, ze laten je
geen moment met rust. Ze zijn er 24 uur per dag, zonder pauze, zonder vrije dagen,
zonder vakantie. Een fulltime-plus baan zonder collega’s en zonder bonus, mét
inlevering van salaris.
Het is mooi dat we het vangnet hebben hier in Nederland,
maar geloof mij, de overgrote meerderheid heeft het liever niet nodig.
Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.
Haar blogs zijn ook te volgen en terug te lezen op Welkomindewereldvaneenkneus.nl of op dezelfde naam op Facebook.
