Vakantiegedoe
De zomer is op z’n hoogtepunt. Veel mensen hebben vakantie en staan in de relaxmodus, nadat ze vaak eerst uren hebben gereisd naar hun vakantiebestemming. Sommigen blijven in eigen land of vinden het ontspannend om een paar weken in een tent te bivakkeren. Ieder z’n ding en daar is niks mis mee, zolang men maar ontspannen weer thuiskomt.
En ik? Hoe kom ik thuis van vakantie?
Voorlopig ben ik nog niet eens weg. Ik weet dat er steeds meer vakantiemogelijkheden zijn voor mensen die dagelijks hulp nodig hebben, maar iets weerhoudt mij om te boeken. Heeft het te maken met het niet accepteren van mijn veranderende lijf? Wil ik me niet letterlijk blootgeven aan weer een andere zorgverlener? Ik heb mezelf deze vragen gesteld. Maar ik weet de antwoorden niet. Of toch wel?
Natuurlijk weet ik wat ik wil. Ik wil een vakantie die niet meer kan. Ik wil culturen opsnuiven, over smalle bergpaadjes lopen, dicht bij watervallen staan, zwemmen in een verfrissend meertje, kasteelruïnes bezoeken en weten wie daar gewoond heeft, torens beklimmen, tuinen bezoeken, bloemen plukken en mijn grenzen verleggen.
Lopend.
Het woord ‘vakantie’ heeft op dit moment een associatie met ‘regelen’ en ‘organiseren’. Dat geeft mij meer stress dan ontspanning. Als ik me moet afvragen of ik er met mijn rolstoel wel kan komen, of als ik frustratie beleef omdat ik een gebouw of plaats niet kan bezoeken vanwege trapjes, kiezels of te smalle paadjes, plus het regelen van lichamelijke zorg voor die dagen, haak ik bij voorbaat al af.
Voor mij geeft het afhankelijk zijn van een rolstoel en van zorg die ik ook tijdens vakantie nodig heb, nog het gevoel van gedoe. En ik wil geen gehannes en zeker niet op vakantie.
Ik ben nog niet zo ver om dat gedoe aan de kant te schuiven en er met continue hulp op uit te gaan. Ik hou het nu liever bij uitjes die een dag of dagdeel duren, zodat ik mijn zorgmomenten in mijn vertrouwde omgeving heb uitgevoerd door verzorgenden die ik inmiddels goed ken.
Binnenkort komen de eerste vakantiegangers alweer thuis. Ik zal genieten van hun verhalen en foto’s. Jaloers ben ik niet. Ik gun ze juist hun relaxmomenten en hun avonturen. Alleen, ik gun ze mezelf ook, maar ik wil ze nog niet beleven op de manier die voor mij mogelijk is.
Misschien ben ik volgend jaar wel zover en accepteer ik dan de heisa van het regelen en het aanvaarden van de aangepaste accommodaties.
Tot die tijd snuffel ik in fotoboeken van vervlogen tijden waarin ik nog liep, geniet ik van een luxe koffie op een terras, een goed boek in de tuin en visite vol met vakantieverhalen.
