Van lopen naar rollen…
Laatst was ik op een lezing, aan het einde werd gevraagd om op te staan en je stoeltje op te klappen. In een beweging: klap, klap, klapte iedereen zijn stoeltje op en ging in groepjes staan kletsen. Ik was nog de enige die zat, ik kon geen kant op. Ik besefte..: ik heb wielen nodig.
Vanaf die tijd voelt het alsof ik in een andere dimensie gevallen ben. Alles is nog hetzelfde, maar voor mij is alles net even anders. Hier tellen andere wetten en regels. Ik maak deel uit van een minderheid, ik kan niet overal zomaar naar binnen. Als je ergens heen wilt moet je het tot in de puntjes plannen, de wereld is nog lang niet helemaal ingericht voor de rollende mens.
Het is een wereld waarin je veel geduld moet hebben, alles gaat veel langzamer en onhandiger. Ik heb een huis vol hulpmiddelen die steeds in de weg staan. De problemen waar ik tegen aan loop delen met iemand uit mijn vorige dimensie is lastig: er zijn wezenlijke verschillen.
Functionaliteit staat boven iets mooi vinden: als ik mijn kerstboom mooi heb op getuigd om het gezellig te maken, staat er toch weer een rolstoel voor. Mijn orthopedische schoen vind ik ook niet altijd even mooi, maar het functioneert. In deze dimensie ben ik voor een groot deel afhankelijk van anderen.
Het is een dimensie waar in ik geen 1 meter 72 meer ben, maar slechts 1.25! Dat is een verandering van oog- naar kruishoogte.
Mijn huis moet aangepast worden, mijn kleren hangen te hoog in de de kast. Borden en kopjes moeten lager komen staan. In de winkels hangt de pinautomaat vaak te hoog.
Tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik blij mag zijn dat ik over de hulpmiddelen in huis struikel, ik heb ze tenminste!
En dit is nu eenmaal mijn situatie.
Het een kwestie van wennen, zeggen ze, maar nu voel ik vooral weerstand! Ik wil weg uit deze dimensie! Maar ik weet niet eens hoe ik er gekomen ben! Ik ben niet geraakt door de bliksem of in een spiegelpoort gevallen.
Ik heb twee keuzes: de zielenpoot uithangen of mezelf aanpassen en het als een groot avontuur zien. Dan kies ik toch echt voor optie twee!! Ook al lukt dat niet altijd.
Een paar dagen geleden had ik een feestje met mijn toneelclub. Eerst zat ik op een kruk wat te bewegen op de muziek. Maar ik wou gewoon mee de dans vloer op… Ik nam de stap en ben zittend op mijn rollator mee gaan dansen!… het werd een top avond!
Ik moet me niet tegen laten houden door alle nieuwe ongemakken: als ik het gewoon doe en geniet van elk stapje, verdwijnt de weerstand niet, maar valt het achteraf vaak erg mee.
En went het vanzelf… hoop ik…
