Veerkracht
Ik ben onderweg naar een vaag etentje, gewoon uit
nieuwsgierigheid, zonder echt te weten wat me te wachten staat. Het is een
etentje met mensen met een beperking, die tonen dat zij positief in het leven
staan, ondanks wat er hen overkwam. Ik ben uitgenodigd door de gastvrouw. In
het programma staat dat het etentje wordt onderbroken door een goochelaar. Dat
vind ik minder, goochelaars schaar ik in de dezelfde categorie als clowns. Ook
niet leuk. Ik zit het wel uit. Eens zien of ik zijn trucs doorheb en kan
ontmaskeren.
Namen
Het gros van de gasten is er al als ik de dinerzaal
binnenga. Ik stel mij voor en geef bij voorbaat mijn excuses als ik iemands
naam weer vergeet. Dat is het voordeel van mijn handicap, dat ik niets meer
hoef proberen te onthouden, het vliegt toch het ene oor in en het andere oor
uit. Ik werk schematisch anders slaat mijn hoofd op hol. Eerst moet ik de
beperkten scheiden van de mensen die geen beperking hebben. Ik besluit een
praatje te maken met een ieder, zo kom ik er wel uit.
Paard
Het ene verhaal is nog schrijnender voor mij dan het andere.
Ongevallen en hersenbloedingen met coma vliegen me om de oren. Ik voel de pijn
mee. Daar ben ik, met een simpel herseninfarct, nog goed weggekomen. Bij één
iemand twijfel ik of ik haar bij de beperkten of de niet-beperkten kan indelen.
Ik vraag het op de vrouw af. Ze is 21 jaar en lag een hele tijd in een coma,
omdat haar paard over de kop sloeg en op haar bovenlijf, inclusief hoofd,
terecht kwam. Zij heeft geen zichtbare of onzichtbare handicaps meer, vertelt
zij mij. Zij heeft een vriend en een baan, niets met haar aan de hand. In de
blik van haar aanwezige bekende zie ik wat anders, als zij even naar het toilet
gaat vertelt de bekende het werkelijke verhaal. Hoe zij dingen wegstopt alsof
zij wil zeggen: ik ben normaal. Als zij moe is doet haar hand vreemde dingen.
Goochelaar
De gastvrouw zegt dat de goochelaar begint. Eens zien of ik
hem kan betrappen op foutjes. Dat hij een kaart uit zijn mouw haalt of zoiets.
Hij begint zijn eerste truc. Het gaat bewonderenswaardig goed. Hij maakt goede
grappen waar ik stiekem om lach. De tweede truc is ongelofelijk goed. Ik kijk
gespitst naar zijn handen, mouwen, armen en kan niets ontdekken. Dit keer maakt
hij me hardop aan het lachen.
Dwanghuilen
Tijdens het voorstelrondje leer ik de rest kennen. Een lieve
vrouw, die tegenover mij zit, vertelt over haar ongeval met hersenschade van 40
jaar geleden. Aan haar is ook niets te zien. Dan haalt ze een kaartje
tevoorschijn. Daarop staat dat zij last heeft van dwanghuilen. Als zij
overprikkeld is, gaat zij dwanghuilen; zonder dat zij zich verdrietig voelt.
Gewoon een lichamelijke reactie. Ze zegt dat wij ons er niets van aan moeten
trekken. Daar kan ik niet tegenop, ik heb een kaartje, voor als mijn woorden
mij in de steek laten. Daar vertel ik over in de minilezing die ik verzorg,
maar ik heb mijn kaartje nog nooit hoeven trekken. Ik twijfel of ik de
minilezing nog durf te geven. Hoe kan ik deze mensen een hart onder de riem
steken? Stuk voor stuk tonen zij zo’n veerkracht, dat ze juist mij inspireren!
De vrouw begint te dwanghuilen en ik doe wat het kaartje zegt. Maar van binnen
schreeuwt een stem: “troost haar!”
Coming-out
Ik geef het toe: de goochelaar is gewoon goed, en hij is
grappiger dan de meeste stand-up-comedians. Weer een vooroordeel dat ik moet
herzien. Ik doe ten slotte mijn mini-lezing toch maar. De zaal reageert
verrassend enthousiast. Ze willen mijn kaartje en vragen wanneer ik weer in de
buurt ben om een lezing te geven. Het mooiste is de coming-out van dat jonge
meisje. Ze vertelt mij in een persoonlijk gesprek wat zij werkelijk voelt en de
beperkingen die zij aan het ongeluk overhield. Ze vraagt mijn kaartje, ze mag
altijd contact met mij opnemen. Het blijkt een indrukwekkende, inspirerende en
verrassend vrolijke avond. Veerkracht tonen zij allen en ze zijn allemaal
helden. Bedankt dat ik daar aanwezig mocht zijn.
