Verwachtingen
Ik ben geboren op 26 december 1983, tweede kerstdag. Persoonlijk vind ik het een mooie dag om jarig te zijn, ook al geeft kerst voor visite altijd wel ‘gedoe’. Toch was het absoluut niet de bedoeling om toen al geboren te worden. Mijn geplande geboortedatum was namelijk 9 maart 1984. Ik was zoals dat heet behoorlijk prematuur. Het is dan ook niet gek, dat er zich vrij snel na de geboorte complicaties voordeden.
Zo kreeg ik op 28 december 1983 een hersenbloeding. Het directe gevolg hiervan ondervind ik dagelijks door mijn motorische uitdagingen vanuit een elektrische rolstoel. In het eerste jaar van mijn leven zag het er allemaal vrij hopeloos uit. Ik kon niet zitten en ik kon mijn hoofd niet recht houden (mijn hoofd lag de hele dag op mijn schouder). Daarnaast was mijn linkerhand verkrampt en reageerde ik nauwelijks op signalen van buitenaf. Kortom: ik voldeed aan het beeld van iemand met een hersentrauma.
Erg gek was het dan ook niet dat de artsen en andere specialisten weinig gaven voor mijn kansen in de maatschappij. Het leek de artsen dan ook het beste om mij te internaliseren in de dagopvang en van daaruit verder te kijken. Thuis wonen zou onverstandig zijn, het zou mijn ouders teveel zorg kosten en bovendien hadden ze ook nog de zorg voor hun oudste zoon. De ontwrichtende werking op het gezin mocht niet worden onderschat. Mijn ouders kozen anders. Hun zoon moest en zou in eerste instantie thuis worden opgevoed.
Het resultaat –nu 30 jaar later- is een zoon die volledig werkt in loondienst, daarnaast een eigen bedrijf heeft en zelfstandig woont en autorijdt. Laatst vroeg iemand mij waar ik de drive vandaan haal om maatschappelijk nog meer te bereiken dan veel mensen van mijn leeftijd die wel “alles” kunnen. Ik denk dat het antwoord ligt in mijn geschiedenis…
In de afgelopen jaren, hebben veel mensen hun verwachtingspatronen op mij geprojecteerd. Of het nu artsen waren in situaties als hierboven, gemeenteambtenaren, docenten, mensen van UWV, CBR of andere mensen en instanties. Uiteraard werd ik daarbij eigenlijk altijd geconfronteerd met lage verwachtingen. Enerzijds misschien vanuit goede bedoelingen, anderzijds omdat je “van iemand met beperkingen nou eenmaal minder mag verwachten”. Rationeel gezien misschien nog niet eens zo’n vreemde gedachte. Daarnaast liet ik ook niet altijd gewenst gedrag zien.
Er is alleen een aspect waar nooit rekening mee is gehouden al die jaren: ik voelde mij nooit gehandicapt.
Het grote probleem was dus niet mijn handicap, maar de “clash” tussen lichaam, geest en omgeving. Op mijn eigen blogsite ga ik door op dit verhaal. Hierin lees je o.a. over de strijd met verwachtingen…
Bekijk & lees alle columns door Tim van den Wijngaard
