Vijf-en-twintig jaar auto rijden
Ik realiseerde me dat ik vijf-en-twintig jaar auto rijdt. Dat is vijf-en-twintig jaar vrijheid; mijn rolstoel in de auto laden, maar ook vijf-en-twintig jaar niet zelf kunnen tanken. Dus ook vijf-en-twintig jaar avonturen hoe ik de tank weer vol krijg.
Soms gaat het georganiseerd: er is een bekende die langs komt of mee rijdt en aan die persoon de eer om te tanken.
Soms chaotisch: naar het dichtbijzijnde tankstation waar men helpt en wachten tot er iemand het signaal doorgeeft dat ik hulp nodig heb.
Ik hoorde dat Total een service heeft: men kan dan het telefoonnummer van het tankstation bellen en men komt helpen. Het telefoonnummer zou dan bij het tanken staan.
Maar nu enkele van mijn avonturen. Toen mijn dochter 10 was en we ergens waren waar verder geen hulp was heb ik haar ingeschakeld. Huilend kwam ze terug van het betalen: ze was te jong bevonden. O, wat vond ik dat akelig!
Een dag zag ik het wijzertje van mijn tank weer in de gevarenzone komen en ik baalde extra omdat ik geen los geld bij me had… Naar een benzinestation. Daar zag ik een politie auto. Aan hen de eer om te tanken en te pinnen.
Het leukste was de groep motorrijders vol tatoeages. Met mijn grootste glimlach vroeg ik aan één van de grootste “beren” of hij wilde helpen. De rest van de groep zat hem goedmoedig te plagen om zijn behulpzaamheid. En ja, ik vraag ook altijd of men wil gaan betalen… Is nog nooit fout gegaan!
Nog mijn dank aan al die vreemden die ooit voor mij getankt en betaald hebben. Ik hoop dat mijn huidige auto nog een tijd meegaat want of er nog vervolg komt is twijfelachtig…
