Vluchten?
Oorlog. De wereld is er vol van. Mooie steden liggen in puin. Mooie mensen liggen eronder. Of ze verblijven op straat of bij een familielid waarvan het huis nog wel recht staat. Oorlog. Ik vraag me vaak af waar al dat geweld voor nodig is.
Waar oorlog is, ontstaan vluchtelingen. Mensen die niet onder het puin liggen en die ook niet kunnen verblijven bij familie. Mensen die zich niet meer veilig voelen in hun thuisland. Mensen die niet dood willen, maar hopen op rust en vrede in een ander land.
In een straat vlakbij mijn appartement wonen Oekraïners. Gevlucht uit hun thuisland met alles wat ze mee konden nemen. Nu wonen ze met teveel mensen in kleine seniorenwoningen. Ik zit op mijn balkon met koffie en wat reclamefolders. Op het plein voor me zie ik hun kinderen spelen. Ik hoor ze praten in een taal die ik niet versta. We kijken even naar elkaar en daarna spelen ze weer verder. In vrijheid, ver weg van hun vertrouwde omgeving. Ik vraag me af wat ze hebben meegemaakt. Hebben ze bominslagen gehoord en gezien? Hebben ze dode mensen gezien? Wat gaat er nooit meer uit hun geheugen?
Ik realiseer me dat er overal oorlog kan ontstaan. Zelfs hier in dit vrije Nederland. Er hoeft maar één iemand op een bepaalde knop te drukken en ons land ligt ook in puin. En dan? Moet ik dan vluchten? Kan ik eigenlijk wel vluchten? Mijn elektrische rolstoel heeft maar een bereik van zo’n 25 kilometer. Wat te doen als de accu’s leeg zijn? Bij mensen in een auto getild worden en mijn kleine rolstoel achterin… Dat is nog een optie. Maar waar moet ik naartoe en wie verzorgt me dan? En is het daar toegankelijk voor mij?
Er bekruipt me een angst die ik niet wil toelaten. De vragen die in mijn hoofd ronddwalen wil ik niet stellen. Ik weet de antwoorden niet. Misschien moet ik hier maar blijven dan, hoor ik mezelf mompelen. En hopen dat er dan nog wat van dit gebouw rechtstaat. Mijn lichaam beslist dus voor mij. Ik kan niet vluchten, dus hoef ik er ook niet over na te denken hoe dat dan zal moeten gaan.
Ik kom met mijn gedachten weer in het nu, slaak een diepe zucht en neem de laatste slok koffie. De Oekraïense kinderen fietsen nog steeds rondjes achter elkaar. Ze hebben plezier. In hun hoofden is er nu geen oorlog. In hun hoofden is er nu fietsen en plezier maken. Nu. Het enige wat telt, is nu.
En nu zit ik op mijn balkon in de eerste zonnestralen van de lente. Nu is er hier geen oorlog. Laat ik het in mijn hoofd dan ook maar rustig houden.
