Volmaaktheid en liefde
Las iets van Joseph Campbell.
“Wat onze liefde opwekt, en dan bedoel ik echt liefde en geen lust,
is de onvolmaaktheid van de mens”.
Wat als ik deze stelling op mijn leven toepas?
Als je in de wereld van hersenletsel leeft,
leef je per definitie in een wereld van onvolmaaktheden.
Ik vind die stelling van Campbell daarom zo intrigerend omdat ik soms het gevoel krijg dat of je nu in de politiek kijkt van links tot rechts
of in ons dagelijks leven, in de liefde, relaties, whatever
altijd dat eeuwige streven is naar een bepaalde volmaaktheid.
Maar wat nou als we die volmaaktheid bereikt hebben?
Dat zou volgens Campbell dus geen echte liefde opwekken.
Dus die onvolmaakte wereld van hersenletsel zou wél de liefde opwekken.
Of is mijn conclusie nu onjuist en begrijp ik hem verkeerd?
Gaat u nog met me mee?
De vraag komt nu bij me op: zijn we niet dagelijks bezig te streven naar een beter en volmaakter leven en verliezen we dus de liefde compleet uit het oog?
Streven we dus eigenlijk, zonder te weten overigens, naar een liefdeloos bestaan.
Zo bezien ben ik heel gelukkig met mijn hersenletsel en voel ik des te meer;
liefde…
Joseph Campbell Amerikaanse mytholoog en schrijver (1904-1987).
