Voor de duidelijkheid
Vorige maand werd de Vakantiebeurs gehouden in de Jaarbeurs. Hier ga ik ieder jaar naartoe om de Support Vakantiegids (2014: Eilanden Special) te promoten, nieuwe leuke bestemmingen te ontdekken en om de reguliere reisbranche te laten zien hoe belangrijk het is om inclusief te denken.
Met een Support Vakantiegids in mijn tenen kom ik aan bij de Italië-stand. De beste man steekt meteen van wal over zijn geweldige accommodatie. Op de foto zie ik een trap bij de entree van het hotel. “Heeft u ook een helling om binnen te komen?” vraag ik. “Nee, dat hebben we niet, we hebben eigenlijk nooit rolstoelers. (Goh, hoe zou dat nou komen?) Maar we kunnen u toch tillen!” zegt de mooie Italiaan. “Even voor de duidelijkheid,” zeg ik “mijn stoel en ik wegen samen tweehonderd kilo.” Dit had hij niet verwacht. (Dat streelt dan wel weer mijn ego) Ik vertel hem dat het niet alleen sociaal is om je accommodatie, museum, natuurgebied, trein etc. – waar mogelijk – ook toegankelijk voor de rollende toerist te maken, maar dat dit ook financieel interessant is en wordt. Mensen met een beperking reizen (gelukkig) steeds meer en mensen worden ouder en hierdoor soms ook minder mobiel. Hij knikt, maar of het echt binnenkomt…
Een ander verhaal is het bij de Hongarije-stand. Een vriendelijke jonge man reageert helemaal enthousiast. Hij vertelt dat hij Hongarije promoot in de Benelux en daarnaast voor een touringcarbedrijf werkt. Een aantal bussen is voorzien van lift. Gedreven gaat hij verder met zijn verhaal en vertelt dat Hongarije een slag probeert te maken op het gebied van toegankelijkheid. “Alles wat nieuw wordt gebouwd of verbouwd moet aan een toegankelijkheidsnorm voldoen,” laat hij weten. Hij wil graag de mogelijkheden voor de rollende toerist in verschillende gebieden uitzoeken en vraagt of ik er naar toe zou willen reizen voor een verhaal, maar ook om aan te geven wat verbeterd zou kunnen worden.
Op weg van de beurs naar huis parkeer ik mijn Transporter bij de Reeuwijkse Plassen. Santi heeft me, ondanks de ruis en herrie, heel goed geholpen en ik wil haar graag even laten rennen. Het strand langs de Plassen is smal. Met een aanloopje kom ik met de Trax (elektrische rolstoel) door het mulle zand op het harde gedeelte langs het water. Heerlijk. “Heb je geen koude voeten?” zegt een vrouw, zonder eerst even contact te maken. Ik reageer niet en kijk met plezier naar Santi die in het water speelt. De vrouw herhaalt luid en duidelijk haar vraag. “Nee mevrouw,” zeg ik rustig, “en voor de duidelijkheid: anders zou ik daar wel iets aan doen, denkt u niet?” “Tja, ja,” zegt de vrouw, “maar ik moet er niet aan denken met die blote voeten.” Ik glimlach. “Het zijn mijn handen mevrouw,” en ik rijd op volle snelheid mijn husky achterna.
Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)
