Vrij gevoel
Het is een frisse zaterdagmiddag in maart. Ik twijfel of ik op bed ga liggen of eropuit ga met mijn pas verkregen elektrische rolstoel. De drang naar frisse lucht wint het en met een extra pijnstiller en mijn winterjas aan ga ik op pad. Eenmaal buiten adem ik diep de Zeeuwse lucht in. Ik voel me een beetje stoer omdat ik gekozen heb om naar buiten te gaan.
Het is rustig op de weg en gestaag rijd ik met 10 kilometer per uur over de Zeeuws-Vlaamse dijken, de streek waar ik ben geboren en waarvan ik iedere bocht en hobbel ken.
Ik hoor achter me een motor aankomen. Als deze mij gepasseerd is, zie ik de motorrijder in een bocht wat schuin hangen en hoor ik ‘m gas geven. Op dat moment is dat even het mooiste geluid van de wereld. Plaatsvervangend voel ik het vrije gevoel van die motorrijder en denk terug aan mijn eerste ultieme vrije gevoel.
Het was in juli 1989 toen ik mijn rijbewijs haalde. Onafhankelijk was ik geworden. Niet meer met de bus en me niet meer hoeven afvragen of iemand voor me op het stopknopje zou willen drukken. Niet meer brengen en halen door mijn ouders. Mijn eigen auto. Wat heb ik veel kilometers gereden. Tot ik ruim vijfentwintig jaar later mijn auto noodgedwongen moest laten staan. De spierkracht in mijn benen was al behoorlijk afgenomen maar autorijden ging nog net. Op een dag kon ik niet meer stoppen voor de haaietanden, maar kwam op de rotonde zelf tot stilstand. Gelukkig nam de auto die voorrang had de binnenste ring van de rotonde en gebeurde er geen ongeluk. Enorm geschrokken besefte ik toen dat autorijden niet meer verantwoord was.
Ik vroeg een taxipas aan via de WMO van mijn gemeente en sindsdien rijd ik mee met de taxi. Natuurlijk ben ik blij dat ik de regie qua vervoer nog een beetje zelf heb, maar het is niet te vergelijken met het zelf kunnen autorijden.
Soms fantaseer ik wel eens dat ik ooit ga autorijden met handbediening, maar daar is moed en geld voor nodig. Ik acht de kans klein dat dat er ooit nog van gaat komen.
Gelukkig heb ik twee jaar geleden nog een ander ultiem vrij gevoel mogen beleven. Een vriendin had een fantastisch uitje voor me geregeld: achterop een trike… De wind door mijn haren, het geluid van de trike onder me. Die rit heb ik zo bewust meegemaakt dat ik ‘m elk moment kan terughalen in mijn hoofd.
Zo ook deze frisse zaterdagmiddag in maart, tuffend op mijn elektrische rolstoel in een Zeeuws-Vlaamse polder. Een vrij gevoel in het klein. Een traan om wat ik niet meer kan en een glimlach om dat beetje vrije gevoel.
