Waar zit je?
Omdat dit voor de
zoveelste keer aan mij werd gevraagd, vond ik het tijd om hier eens een blog over te
schrijven.
De eerste keer
dat ik deze vraag hoorde dacht ik: “Waarom wordt dit aan mij gevraagd? Ik
ben toch geen crimineel, dus ik hoef nergens straf uit te zitten. Ik heb wel
levenslang cerebrale parese en ik moet in een rolstoel zitten, maar zo erg is
het allemaal niet”.
Vaak hebben ouders
die een kind met een beperking krijgen schuldgevoelens, omdat zij zich verantwoordelijk
voelen voor het ontstaan van de handicap. Op zoek naar een reden waarom dit is gebeurd
vragen zij zich af wat ze verkeerd hebben gedaan tijdens de zwangerschap. Vrouwen
denken dat ze (eerder) hadden moeten stoppen met drinken, roken of werken,
terwijl mannen denken dat zij zorgzamer hadden moeten zijn.
Vervolgens
worden ouders en kind, door de reacties van mensen (afstand creëren, nastaren, onwetende
opmerkingen maken enz.) veroordeeld. Zij hebben niets verkeerds gedaan, maar
toch moeten ze keer op keer verklaren wat er met hun kind aan de hand is.
Soms is het
gewoon een feit dat ouders niet voor hun kind met een beperking kunnen zorgen,
dus moet het kind in een woonvorm leven. De reden waarom iemand in een woonvorm
woont, is eigenlijk niet relevant. Er is een bepaald niveau van zorg nodig en
de plek waar hij of zij die zorg krijgt is zijn of haar thuis.
Het verbaast me
keer op keer dat de maatschappij nog steeds gehandicapte mensen veroordeelt, ze
op een hoop gooit en ervan uit gaat dat ieder mens met een beperking in een
woonvorm “zit”. Behalve als het criminelen zijn, “zitten” ze niet in een
gevangenis! Wie in een woonvorm woont, is op vrije voeten en kan gaan en staan waar
hij of zij wil, wanneer hij of zij dat wil.
Ook als je weet
dat iemand in een woonvorm woont, is de vraag NIET: “Waar zit je?”,
maar: “Waar woon je?”
Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Christine Regber-Martens
