Wasknijper
Sinds 1980 ben ik nu gehandicapt. Resthandicap van Syndroom van Guillain-Barre. In de praktijk zijn het verlammingen in handen en voeten. Dat went, het duurde ooit anderhalf jaar voor ik van totaal verlamd tot deze rest-verlammingen kwam. En toen was het aansterken en uitproberen. En nu is het: hoe doe ik dat eigenlijk?
Een van mijn collega’s heeft door een andere ziekte dezelfde vorm van hand als ik: geen muis en een rare stand van de duim. Hij vroeg me op een lunch-bijeenkomst: hoe doe jij dat eigenlijk: de was ophangen met wasknijpers? Ik dacht en dacht en wist het eigenlijk niet… Dat het op een standaard manier niet gaat was me wel duidelijk. Dat ik de was ophang met wasknijpers ook. Hoe pak ik zoiets aan?
Mijn eerste fysiotherapeut raadde me ooit aan gewoon alles uit te proberen want hij wist het ook eigenlijk niet. Dus ik probeer uit. Of eigenlijk doe ik gewoon, ik kan niet anders. Het koken waar ik wel tips voor gehad heb, de afwas. Gewoon, de dagelijkse dingen totdat ik werkzaamheden ervaar die gewoon niet kunnen en die ik aan mijn hulp overlaat of iemand die op bezoek komt.
Overdreven hulpmiddelen, daar ben ik allergisch voor. Pet-flessen open ik soms met de notenkraker. De schaar-op-standaard staat al heel lang in de kast: daar heb ik een prettiger alternatief voor gevonden. Wanneer ik geen kaartenstandaard bij me heb draai ik een gezelschapsspel-doos om en zet ik de kaarten in het randje van de doos: een mens moet inventief zijn.
Maar die wasknijper….. Ik ben er net voor gaan zitten en een foto gemaakt.
Zo dus. Nu weet IK het ook…
Vriendelijke groet,
Pia Hendriks
