‘We begrijpen wat u voelt’ zeggen politici.’ O ja?
Bill Clinton was eens bij een bijeenkomst van chronisch zieken. ‘Wat gaat uw beleid worden, het ziet er slecht voor ons uit!’ werd hem gevraagd.
‘I feel your pain!’ antwoordde Clinton, ‘ik voel uw pijn.’
‘I feel your pain’ is daarna bij voorlichters, PR coaches en journalisten de naam geworden voor een gesprekstechniekje: ‘Begin met begrip te tonen en persoonlijk over te komen, dan haal je de scherpe kantjes er af.’
Nederlandse politici gebruiken deze techniek regelmatig.
Let maar eens op: Bij kritiek op de veranderingen in de zorg, begint hun reactie vaak met: ‘Ik begrijp wat de mensen voelen, er komen veel veranderingen op ze af. Maar ….’ en dan zeggen ze dat de bezuinigingen hard nodig zijn en dat het heus in orde komt.
Vaak sluiten ze af met iets van ‘we moeten onze verantwoording nemen’ en ‘eigen kracht.’
Soms halen ze als voorbeeld aan: ‘Ik heb een chronisch ziek familielid, ik weet hoe zwaar het is.’
Is dat vergelijkbaar? Nee, en daarom is er al gauw een dubbel gevoel bij hun woorden.
Hetzelfde verdriet, maar betere mogelijkheden
Het verdriet over een ziek, gehandicapt en zorgbehoevend familielid, is voor een politicus hetzelfde als voor ieder andere burger. Verdriet is voor iedereen verdriet.
In praktisch opzicht zijn de verschillen echter groot. Een politicus heeft voldoende inkomen om particuliere zorg in te huren en hulpmiddelen te kopen. Een uitkeringsgerechtigde niet.
Het kabinet denkt dat iedereen een netwerk heeft dat kan helpen met de zorg.
In de voorlichtingscampagne die nu gestart is, wordt een beeld geschetst alsof er een legioen van buurvrouwen, familieleden en vrijwilligers klaar staat om u te helpen. Ze hoeven alleen maar even gevraagd te worden. De realiteit is anders.
Veel mensen hebben helemaal geen opvangnetwerk. Niet iedereen heeft kinderen of familie, of die wonen ver weg.
Bovendien is de zorg voor iemand met een chronische beperking, iets heel anders dan kortdurende zorg voor iemand die met een gebroken been van de wintersport komt.
Nu er drastisch bezuinigd wordt op de thuiszorg, en veel verzorgingshuizen gaan sluiten, gaat er een enorm beroep gedaan worden op vrijwilligers en mantelzorgers.
Hebben die tijd? En dezelfde know how als professionals? Kunnen ze afstand nemen? Voor een beroepskracht hoort ‘afstand nemen’ bij zijn werk. Voor beide partijen is dat vaak beter.
‘Ze snappen er niets van’
Door het beleid en de woordkeuze van politici denken de mensen terecht: ‘Ze snappen niets van de realiteit.’
Niet voor niets maakt 70% van de gehandicapten en ouderen zich zorgen.
Politici kennen uw ‘pijn’ niet echt, ook niet de pijn in uw portemonnee.
Sussen met ‘we begrijpen wat de mensen voelen’ helpt daar niet tegen.
