Welkom In Mijn Thuis
Terwijl ik mijn laatste blog schreef, dacht ik aan dit gedicht dat een vriend schreef voor zijn 98 jaar oude oma toen zij uiteindelijk naar een verzorgingshuis moest. Het hing bij haar aan de muur. Ik realiseer mij nu dat het niet alleen geldt voor mensen op leeftijd die in een verzorgingshuis moeten, maar ook voor hen die de klok rond verpleging nodig hebben.
Welkom In Mijn Thuis
Ik nodig je binnen met open armen.
De waarheid is dat ik je nodig heb.
Ik ben van je afhankelijk om te overleven.
Het valt me niet gemakkelijk om dit te zeggen.
Ik heb twee oorlogen en een depressie overleefd.
Ik kwam zonder geld naar dit land en zonder iemand te kennen.
Ik heb hard gewerkt om een huis te kopen, een gezin groot te brengen, om te overleven.
Gedurende bijna honderd jaar heb ik de dingen op mijn manier gedaan.
Ik probeer me aan te passen.
Wees alsjeblieft geduldig met me en probeer te begrijpen dat je nooit kunt weten waarom ik dingen op een bepaalde manier gedaan wil hebben, maar het is belangrijk voor mij.
Ik weet zelf ook niet waarom, maar het is nog steeds belangrijk voor mij.
Ik leef nu in een wereld die ik niet helemaal begrijp.
Ik heb moeite om je horen – en ik weet dat dit frustrerend is voor jou. Dat is het voor mij ook.
Dat je de tijd neemt om jezelf voor mij te herhalen betekent álles voor mij.
Ik ben zoveel in mijn leven kwijtgeraakt: mijn echtgenoot, mijn ouders, mijn broers en zussen, mijn gezondheid, mijn onafhankelijkheid en de meeste van mijn vrienden.
Ik heb nog steeds mijn verstand en vele prachtige herinneringen die ik zo graag wil delen.
Ik wil nog maar een heel klein beetje van het leven: een glimlach, een extra beetje van je tijd, respect en mijn waardigheid.
Houdt alsjeblieft rekening met mijn wensen en behoeften.
Ik zou graag mijn eigen beslissingen nemen als dat mogelijk is.
Voor jou is dit een kleine kamer waarin veel taken uitgevoerd moeten worden.
Voor mij betekenen die taken mijn leven, en deze kleine kamer is mijn thuis.
Welkom
Mrs. Adele Bauman
Kamer 215
