WMO… Wij Moeten Ontmoedigen
Sinds begin dit jaar ben ik helaas nog vermoeider dan voorgaande jaren. Alles moet je zelf regelen, overal moet je zelf achteraan gaan en dan niet een, twee of drie keer….. Nee, tig keren! Vooral de WMO is voor mij een ramp gebleken. Waar ik woon, staan de letters WMO niet voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning, maar voor Wij Moeten Ontmoedigen.
Gemeenten krijgen nog maar een zeer beperkt budget. Dat is al heel gauw op, waardoor je, als je je later in het jaar meldt, te horen krijgt dat je je netwerk moet aanspreken. Of dat je buren maar om hulp moet vragen. Welk netwerk? Als je iets mankeert in Nederland heb ik het gevoel dat je al gauw wordt bestempeld als profiteur die niet wil werken.
Kon ik maar gewoon werken! Kon ik ook maar gewoon genieten van het leven zonder allerlei hulpmiddelen en dure verzorging nodig te hebben.
Ik zou niet hoeven nadenken als iemand mij aanbiedt mijn “Aanstelleritis” en “Duimzuigeritis” over te nemen. Ik geef het graag gratis weg met al mijn hulpmiddelen, mijn gehandicaptenparkeerplaats en -kaart en mijn persoonlijke verzorging en verpleging erbij. Het zou ook veel schelen voor mijn mantelzorgers (mijn ouders en echtgenoot). Die kampen ook met hun gezondheid, hebben ook hun eigen werkzaamheden en zijn na jaren voor mij zorgen ook oververmoeid.
In ieder geval is het me nog niet gelukt om de hulpmiddelen te krijgen die ik nodig heb, dus heb ik ze zelf met het vakantiegeld aangeschaft. Zo ben ik tenminste toch weer wat mobieler. En kan ik weer naar buiten toe om te genieten van de frisse lucht en het heerlijke weer.
Ook voor PV (Persoonlijke Verzorging) krijg ik afwijzing op afwijzing. Ik heb er destijds toch zelf voor gekozen om bij Fokus weg te gaan? Dus dan moet ik nu ook de consequenties van die beslissing aanvaarden.
De beslissing om weg te gaan bij Fokus heb ik om meerdere redenen genomen. Maar de belangrijkste was wel, dat het in 2012 zo goed met me ging, dat ik dacht “genezen” te zijn of tenminste “stabiel”. Ik kon weer lekker lopen, wandelen, kon zelfstandig opstaan uit bed, mezelf aankleden, me zelfstandig douchen en tandenpoetsen, zelfs naar de winkels boodschappen doen… Kortom, ik was door het dolle heen van blijdschap, want ik had niet gedacht dat ik dat ooit allemaal nog zou kunnen.
Vanaf eind 2013 begon het toch weer mis te gaan. Het jaar 2014 was een ramp, maar 2015 spant tot nu toe de kroon. Ik ben zo vermoeid, dat ik ondertussen helemaal niets meer zelfstandig kan. Overal heb ik hulp bij nodig. Nu word ik duidelijk verplicht meer rust (of moet ik zeggen: alleen maar rust?) te nemen.
Maar gelukkig geniet ik, ondanks alle beperkingen, nog volop van het leven. Zo waren we laatst in een vakantiepark, waar we ondanks de vermoeidheid genoten van een heerlijke vakantie.
Ik had mijn eigen rolstoel mee, maar had daarnaast nog extra hulpmiddelen aangevraagd. Deze werden helaas te laat geleverd… Met een beetje creatief denken hebben we dat prima opgelost. Als douchestoel diende een tuinstoel met een handdoek op de zitting en als bedsteun gebruikten we alle aanwezige kussens die we achter mijn eigen kussen legden. De drempelhulp… tsja er zat niets anders op dan dat mijn echtgenoot mij met rolstoel en al naar binnen en buiten tilde… Wat een geluk, dat ik kampioen lichtgewicht ben! Ik ben maar wat blij, dat ik zoveel steun krijg van mijn ouders en echtgenoot. Want een sociaal netwerk heb ik verder niet.
Hoe het in de toekomst verder gaat lopen in de zorg, weet natuurlijk niemand precies. Maar ik hoop van harte, dat de mantelzorgers ook op passende wijze worden bedankt en de waardering krijgen voor hun belangeloze en liefdevolle inzet.
Verder hoop ik dat de politici in Den Haag beseffen dat een grote groep chronisch zieken en ouderen niet in staat is om letterlijk overal aan te denken, alles zelf te regelen, alles te volgen en alles voor elkaar te krijgen. Dat juist deze groep vaak aangewezen is op mantelzorg, maar geen of een klein netwerk heeft waar ze een beroep op kunnen doen…
