Nieuws

Wij hebben het “zo gewoon mogelijk” opgegeven, want onze dochter werkt er niet aan mee. Haar gewoon is anders dan ons gewoon en zelfs met passen en meten blijft er een enorme kloof tussen haar gewoon en het onze. Natuurlijk hebben wij er van alles aan gedaan om ons gewoon ook haar gewoon te laten worden. Wij hebben zelfs deskundigen in de arm genomen en menig opvoedkundige heeft ons adviezen gegeven, maar de resultaten zijn nu niet om over naar huis toe te schrijven. De eerste adviezen kwamen al toen ze nog geen half jaar oud was en in de loop van de jaren zijn er vele gevolgd. Onze dochter is genoeg gewoons aangeboden, maar het is niet gelukt en inmiddels weten wij dat het nooit zal lukken.

Het lukt niet al bouw je de mooiste huizen om haar heen. Het lukt niet al zetten wij haar midden in de gewone wereld. Het lijkt wel dat ze daar juist nog meer laat zien dat ze anders is en dat ze een eigen, andere wereld heeft.

Ze gaat best wel graag naar plekken toe van onze gewone wereld. Ikea bijvoorbeeld. De lift vindt ze geweldig, maar nog mooier is het restaurant.
Daar mag ze uitkiezen wat ze wil eten. De uitgestalde borden met eten komen één voor één op haar schoot en het kost haar best wel even tijd om een keuze te maken. Als wij haar de tijd geven dan lukt het en ineens kan ze enorm goed haar rolstoel voor bewegen. Ze zoekt alvast een plekje uit waar ze kan eten. Aan de ogen die haar volgen zien wij dat ze bijzonder is. Zelfs zo bijzonder dat ze helemaal alleen aan een tafeltje terecht komt, ondanks de enorme drukte.

Wat zijn wij dan blij dat ze de gewone wereld niet begrijpt. Als ze die zou begrijpen en zou kunnen praten zouden de vragen wel komen en wat zouden wij moeten antwoorden op haar vragen: “Waarom kijkt iedereen naar mij. Waarom gaan de mensen soms weg als ik er aan kom. Waarom trekken de papa’s en mama’s hun kinderen bij mij vandaan. Waarom vinden ze mij gek en raar en waarom staan kinderen met hun mondje open naar mij te kijken”?

Dochter, het komt omdat jij niet gewoon bent, ten minste niet zo gewoon als de meeste mensen. Jij beukt met je zijn tegen de randen aan van het gewone. Soms hou je ons een spiegel voor. Jij laat zien dat het ook anders kan en dat het niet vanzelfsprekend is dat wij alles kunnen. Jij laat je kwetsbaarheid zo duidelijk zien dat anderen hun krachten even voelen wankelen.

Jouw stille wereld beukt tegen onze snelle drukke wereld aan. Wij moeten met de snelheid van het leven mee en zien soms door jou wat wij daarmee verliezen. Die gewone wereld strekt zich uit naar groter, mooier en meer, terwijl jij helemaal onder de indruk kunt zijn van een mooi glimmend papiertje.

Lieve dochter,onze “gewone” wereld is geen goede plek voor jou. Als wij jou willen
ontmoeten en als wij jou op je mooist willen zien dan moeten wij de weg vinden naar die andere wereld, die van jou.
 
Bekijk & lees alle columns door Jannie Slingerland.