Nieuws

Ga je als consument tijdens de beurs Support op zoek naar de ideale verstrekking en denk je de oplossing van je probleem te hebben gevonden, zegt de gemeente: nee, dat kan je niet krijgen, wel iets anders. En als je dan je niet zelf gekozen voorziening krijgt, bijvoorbeeld een nieuwe rolstoel, die naar jouw gevoel niet ideaal is voor jouw situatie, dan  vraag je je af: krijg je als consument eigenlijk wel het product dat bij je past of waar je recht op hebt?  Hoe zit dat met onze zorg?

We vroegen Marcel Foppen van Ottobock naar zijn ideeën over de veranderende vergoedingsmarkt.

Nederland heeft een zorgcultuur. Woon je zelfstandig dan kan je aankloppen bij de WMO voor hulp. Bij intramurale zorg is de AWBZ je aanspreekpunt. Maar de druk op de budgetten voor gezondheidzorg is groot. Het land vergrijst, mensen worden ouder, en krijgen gebreken. Ook zij hebben recht op zorg net zoals mensen met een ‘echte’ beperking.

Door de vrijheid van gemeentes om budgetten naar eigen inzicht in te zetten, is het voor de consument niet altijd transparant op welke zorg hij of zij recht heeft. De overheid gaat meestal voor de goedkoopste adequate verzorging. Dat is een rekbaar begrip.

Hoe moet Nederland de slinkende budgetten verdelen?

Marcel Foppen: in veel Europese landen is de zorg anders opgevat. In België bijvoorbeeld is men van oudsher gewend om een eigen bijdrage te leveren. Dan moet je er zelf over nadenken of je iets extra’s nodig hebt. Maar wat je moet bijpassen moet betaalbaar zijn zodat iedereen dezelfde mogelijkheden heeft. Engeland heeft een overheidssysteem en een particuliere markt. Nederland zal wellicht ook een ander systeem moeten vinden. Mensen meer zelfverantwoordelijkheid geven. Zoals bij PGB’s bijvoorbeeld.  We moeten er samen voor instaan dat iedereen de zorg krijgt die nodig is om volop te participeren met een optimale kwaliteit van leven. Aan deze kwaliteit kan en mag een prijskaartje hangen. Zolang het geld maar op de juiste plaats terecht komt.

Heeft iedereen recht op voorzieningen?

Marcel Foppen: Wij zijn gewend om alles te krijgen wat we nodig hebben als mindervalide.  Soms zelfs te veel, zo bleek. Aan de lukrake verstrekkingen van scootmobielen kwam bijvoorbeeld abrupt een einde op het moment dat een eigen bijdrage werd gevraagd.  Ze werden massaal teruggebracht wegens ‘niet meer nodig’. Wonderbaarlijke genezingen? Nee. Overconsumptie? Dat wel!  Ouder worden kan gepaard gaan met verminderde mobiliteit. Is dit een overheidsprobleem? Baby’s die nog niet kunnen lopen krijgen toch ook geen wandelwagen van de gemeente? Ik wil hiermee aangeven dat we verantwoordelijk zijn voor voorzieningen die gepaard gaan met de levensfase waarin we zitten.

Hoe kijk jij aan tegen her-verstrekkingen? Dat is toch kostenbesparend?

Marcel Foppen: Herverstrekken van dure hulpmiddelen is volkomen terecht. De tijd van weggooien is voorbij. Hoe deze verstrekkingen verlopen is niet altijd correct en is afhankelijk van de dealer/depothouder. Wanneer de verstrekking gebeurt vanuit een bestaande pool, dan dient men toch rekening te houden met de beoogde levenskwaliteit van de zorgconsument. Past de rolstoel wel bij  mijn levensstijl, kleuren, uiterlijk maar vooral mijn persoonlijke wensen. Een persoonlijke bijdrage voor persoonsspecifieke wensen is toch helemaal zo gek nog niet.

Het advies van Marcel Foppen:

Laat je uitgebreid informeren over de mogelijkheden bij het verstrekken van een hulpmiddel en liefst vanuit meerdere invalshoeken. Uiteindelijk is een gebruiksperiode van 7 jaar erg lang als je niet gelukkig bent met de beslissingen die er in jouw plaats zijn genomen. Laat je eigen stem gelden. Overleg met je gemeente of leverancier over de mogelijkheden van een PGB. Een rolstoel is iets waar je zelf over moet kunnen beslissen. Jij moet je er prettig in voelen. En dan ben je klaar om er onbeperkt opuit te gaan.

Artikel aangeleverd door Marcel Foppen (Manager Mobility Solutions Otto Bock Benelux), voormalig medewerker OttoBock Benelux.