Nieuws

In een uitzending van EénVandaag kwam onlangs aan bod dat verhuizen van de ene naar de andere gemeente vaak zeer lastig is als je een (zware) zorgvraag hebt. Het verhuizen op zich is al een stressvolle gebeurtenis, maar dat is niet het grootste probleem. Omdat gemeenten vrij zijn in het toekennen van hulp en ondersteuning in het kader van de WMO, kan het zo maar zijn dat je door je verhuizing naar een nieuwe gemeente ineens veel minder zorg krijgt dan in je oude woonplaats. Volgens Ieder(in) ervaren duizenden mensen die verhuisd zijn of willen verhuizen problemen in hun nieuwe gemeente.

Niet automatisch dezelfde WMO diensten

Er kan niet aangegeven worden welke wijzigingen in WMO diensten of in het toekennen van bijstand automatisch doorlopen als je naar een andere gemeente verhuist. Het is daarom altijd verstandig om eerst goed bij de nieuwe gemeente te informeren op welke zorg en ondersteuning je kunt rekenen. Maar dat is geen gemakkelijke opgave, zeker niet als je een complexe zorgvraag hebt. Een eenduidig en helder beeld krijgen wat je na de verhuizing mag verwachten van jouw nieuwe gemeente, blijkt in veel gevallen een ‘mission impossible’.

Wat gebeurt er met jouw WMO hulpmiddelen als je verhuist?

Als je hulpmiddelen in eigendom hebt gekregen, dan mag je deze meenemen naar jouw nieuwe woonplaats. Heb je hulpmiddelen in bruikleen van de gemeente, dan moet je voordat je verhuist contact opnemen met je gemeente om te achterhalen wat hiermee moet gebeuren.

In veel gevallen neemt de gemeente deze terug en worden ze opgeslagen in een depot. Ook op maat gemaakte rolstoelen, handbikes enz. Je moet in je nieuwe gemeente dan maar een nieuwe aanvragen, luidt het devies. Een ontzettende verspilling van tijd, energie én geld. Onderzoeksprogramma De Monitor (NCRV) wijdde hier in mei van dit jaar ook al een uitzending aan. “Ik vroeg: wat gebeurt er dan met mijn ‘Amsterdamse’ stoel? Die ging in een depot. Mocht er iemand van mijn maat en beperking in de gemeente Amsterdam opduiken in de komende 1,5 jaar, dan zou diegene mijn stoel krijgen. En zo niet? Dan gaat ie op de schroothoop”. Gelukkig blijkt het niet in elke gemeente zo te gaan en blijkt de gemeente soms wel in staat om het administratief in orde te maken met de nieuwe gemeente.

Dit is echter nog eerder uitzondering dan regel. Zo vertelt ook Welzorg-directeur Van Nieuwkasteele aan De Monitor: “De overdracht van hulpmiddelen bij een verhuizing is namelijk nergens geregeld. Iedere gemeente heeft eigen beleid en een eigen leverancier. Dat is de consequentie van de wijze waarop de zorg nu is geregeld. Het kan betekenen dat bij een verhuizing de nieuwe gemeente de hulpmiddelen niet wil overnemen, omdat ze een contract hebben met een andere leverancier. Dat is een probleem binnen onze branche dat we proberen op te lossen”. Maar zelfs als beide gemeenten dezelfde leverancier hebben, kan het tóch nog een probleem zijn om je hulpmiddel mee te verhuizen. De leverancier moet daarvoor ook nog formeel akkoord krijgen van de WMO-ambtenaar van de nieuwe gemeente.

Verhuizen binnen dezelfde gemeente

Let op: ook verhuizen binnen dezelfde gemeente kan gevolgen hebben voor jouw WMO-voorzieningen! Jouw woonsituatie verandert immers. Ruil je bijvoorbeeld een vanuit de WMO aangepaste woning in voor een niet-aangepaste woning en voldoet jouw huidige aangepaste woning wel aan jouw zorgbehoefte? Dan is de kans groot dat je niet meer in aanmerking komt voor nieuwe aanpassingen.

Lege handen

Illya Soffer, directeur van Ieder(in), geeft bij EénVandaag aan dat het in sommige gemeenten een kwestie van onwil is. Het verschrikkelijke van het hele verhaal is dat je daar als zorgbehoevende weinig tegen kunt doen. Soms kun je naar de rechter stappen, maar dat pakt in veel gevallen ook niet goed uit. Bovendien kost deze juridische weg je veel kopzorgen, geld en tijd… en zit je nog steeds in hetzelfde schuitje, zónder de zorg of hulpmiddelen die je nodig hebt. Ieder(in) roept staatssecretaris Van Rijn op om tegen deze gang van zaken op te treden. “Als mensen zoveel complicaties hebben in hun zorgvraag en gemeenten geven daar zo slecht antwoord op, dan moet er vanuit de stelselverantwoordelijkheid van het Ministerie van VWS écht iets gebeuren”, aldus Illya Soffer.