Nieuws

Stel, je klopt aan bij de gemeente voor een hulpmiddel. Je verwachtingen zijn hoog. Je komt in aanmerking voor een rolstoel uit de voorraad voor her-verstrekking. Je rolstoel is niet nieuw maar netjes. De beensteunen en zitdiepte worden aangepast en je krijgt een nieuw kussen.  Maar hij is net een tikje te groot, en zit net niet helemaal lekker. Toch moet je het ermee doen, want anders is er niet. Geen geld voor, zegt de gemeente.

Marcel Foppen van Otto Bock Benelux wil meer weten. Hij bezocht het Wmo-congres 2014 in de Reehorst in Ede, aangetrokken door de titel `Maatwerk in het sociale domein`. Wij vroegen naar zijn ervaring.

Waarom bezocht je het congres?
Als Salesmanager Mobility bij Ottobock sprak het thema mij aan, gezien het spanningsveld binnen de nieuwe Wmo en de revalidatiebranche waarin wij actief zijn.  Wmo-medewerkers gaan voortaan zelf de straat op om te peilen naar de behoefte van de cliënt. Hier wordt maatwerk  geleverd. Mantelzorg krijgt een steeds belangrijkere plaats en wordt gestimuleerd en vergoed. Mooi toch? Maar vindt maatwerk ook plaats binnen de hulpmiddelenverstrekking, evengoed een onderdeel van het Wmo?

En, was er een pasklaar antwoord?
Het publiek kon reageren op de stellingen die dagvoorzitter Piet-Hein Peeters voorlegde. Op de stelling “Vindt er maatwerk plaats binnen uw aandachtsgebied”? kon ik niet laten de microfoon te pakken en mijn zorg te uiten over de achteruitgang van het echte maatwerk binnen onze branche.  Ik hoorde veel instemmende geluiden rondom mij en er ontstond een discussie. Het beleid binnen de Wmo en de slinkende budgetten zorgen voor steeds minder maatwerk of individuele oplossingen. Helaas is “Fit for all” niet geschikt voor een groot deel van de zorgconsumenten.

Is de zorgprofessional nog wel in staat om maatwerk te leveren?
Wij zijn een zorgstaat. Maar krijgen gemeenten binnen de bestaande budgetten de ruimte om aan de zorgplicht te voldoen? Biedt de gemeente op haar beurt de zorgverstrekker de mogelijkheid om maatwerk te leveren? Door zeer strakke Wmo overeenkomsten komen maatwerk en service in het gedrang, vrees ik.  En dan rijst bij mij de vraag: wie is eigenlijk mijn echte klant? De gemeente? De overheid? De leverancier? Of toch de zorgconsument die uiteindelijk in een niet goed aangepaste rolstoel zijn leven moet slijten.

Ben je wijzer geworden door het congres?
Europese aanbestedingen om zo efficiënt mogelijk met het budget om te gaan, het klinkt mooi. Maar ik heb toch geleerd dat de budgetten nog schraler worden. Zorgvuldiger omgaan met ons geld is een must. Maar werkers in de gezondheidszorg en evengoed Wmo-ambtenaren beseffen ook dat we ons doel niet uit het oog mogen verliezen. Individuele zorg verstrekken! Mensenwerk dus.

Zie jij een oplossing voor dit probleem?
Ik denk dat de professional zeker in staat is om goed maatwerk te leveren. Maar het blijft een kwestie van geld, of liever van de juiste verdeling van het beschikbare budget. Ik vecht natuurlijk voor mijn eigen doelgroep. En hoewel het om veel euro’s gaat beslaat de hulpmiddelenmarkt maar een klein percentage van het totale gezondheidsbudget en nóg wordt er gekort. Het wordt tijd om kosten en baten tegen elkaar af te wegen in het belang van de zorgconsument.

Een adequaat hulpmiddel is niet per se in aanschaf goedkoop. Maar het kan wel zorgen dat de zorgconsument een kwalitatief goed leven kan leiden, zelfredzaam wordt, en wie weet weer kan gaan werken en belasting betalen om zo op zijn beurt de zorg in de toekomst te kunnen verzekeren.

Artikel aangeleverd door Marcel Foppen (Manager Mobility Solutions Otto Bock Benelux), voormalig medewerker OttoBock Benelux.