Voor degene met `t dichtgeslagen boek en voor degene met `t open gezicht
Foto door: Wijnand Brak tijdens Actiedag Inclusie Woerden
Zing
Van de prachtuitvoering van Matthäus Passion door de Nieuwe Philharmonie Utrecht in de Jacobikerk op vrijdag, reed ik zaterdag 15 april naar de Actiedag Inclusie op het Kerkplein in Woerden.
Inclusie Woerden stelde de deelnemers van de actiemiddag in de gelegenheid om zelf te ervaren hoe het is om als blinde, dove of rolstoelgebruiker door het centrum van Woerden te moeten bewegen. Zijn er obstakels? Zijn er uitdagingen? Of is het centrum van Woerden volledig toegankelijk voor gehandicapten? Ik ben met mijn rolstoel naar binnengerold. Het publiek was divers: rolstoelgebruikers, doven, slechtzienden. En geïnteresseerde burgers, jong en oud. Na het afleggen van het ervaringsparcours zouden we opnieuw bij elkaar komen en naar het optreden van het Het Nederlands Gebarenkoor kijken.
Vecht
Inclusie Woerden wilde er een leuke en vooral een dag vol ervaringen van maken, waarmee zij meer bewustwording van de noodzaak van toegankelijkheid wilde creëren. Ik kan het alvast verklappen: dat is gelukt! De tientallen deelnemers konden een keuze maken: een rolstoel pakken of een bril die hun zicht of een dop die hun gehoor zou beperken. Of alle drie. Net als een jongen met wie ik na het parcours heb gesproken. Het is een creatieve manier om als volwaardig mens met een aandoening voor jouw rechten te vechten.
Huil
Een reden voor huilen kan je altijd vinden. Elke dag. Je hebt er geen beperking of aandoening of ziekte voor nodig. Je kan ook huilen van geluk.
Bid
Ik was van het moment van binnenrollen aan het kletsen en kennismaken met enthousiaste projecttrekkers en vrijwilligers. Het was een beetje frisse, maar zonnige dag. Ik keek naar de kerk en dacht: als je ergens voor zou kunnen bidden, zou het zijn voor het opwekken en volhouden van de innerlijke kracht van ieder mens. Om net zoveel van de scherpe lucht als van de warme zon te kunnen genieten.
Lach
Met mijn nieuwe kennis Margreet en mijn oude kennis Marcel gingen we lachend op pad. Wij hoeven geen keuze te maken. Ik zit al in een rolstoel en hij heeft al een blindenstok nodig. Wij hebben de open markt bezocht, het restaurant waar je vanuit een rolstoel een brownie had moeten kunnen vinden, een bekende winkelketen om te kijken hoe het personeel met de parcourslopers of –rollers om gaat. We hebben het parcours stiekem met een kopje koffie op een verwarmd terras afgerond.
Werk
Ik kon natuurlijk niet mijn journalistieke achtergrond op het terras laten liggen. Ik moest even wat mensen interviewen. Ik wilde graag weten of de rolstoelgebruikers opgevallen waren, wat de bewoners van de actiedag vonden, hoe zij met mensen met een beperking omgaan.
Twee jonge meiden die ik in de buurt van de markt tegenkwam zeiden dat hen de rolstoelgebruikers niet opgevallen waren. Één voegde nog toe: misschien is het juist goed dat ze niet opvielen, dat betekent dat het normaal is dat zij ook op de markt of rond het Kerkplein zijn, zij horen erbij. Margreet en ik keken vol begrip naar elkaar. De kaasboer toonde ook net zo veel begrip. Als Marcel bijvoorbeeld langskomt voor een stukje kaas, hoeft hij alleen maar zeggen wat hij wil en de rest regelt zichzelf. Om de toonbank heenlopen om de klanten te bereiken en van dienst te kunnen zijn is ook geen probleem. Zo kan het ook. Ik heb nog met die jongen die alle drie uitdagingen is aangegaan, gesproken. Hij vond het niet makkelijk om zich met de rolstoel te redden. Op sommige momenten waren de ogen van alle wandelaars op hem gericht. Hoe hij het vond? Vervelend. Bedoeling en effect liggen soms nog ver van elkaar. We moeten meer werk maken van bruggen bouwen.
Bewonder
Het Nederlands Gebarenkoor zingt als afsluiting. Met gebaren. Om de kijkers te helpen, hebben zij ook voor geluidsboxjes gezorgd. Vanaf het eerste gebaar keken we allemaal vol verbazing naar elkaar. Er zitten net zo veel emoties in een gebaar als in een klank. Wonderbaarlijk. Het lied van Ramses Shaffy werd door alle deelnemers meegezongen.
